Na 1 jaar vechten tegen pancreaskanker stierf de Amerikaanse komiek Bill Hicks uiteindelijk op de jonge leeftijd van 32 jaar in 1994. Zijn laatste publieksoptreden vond 6 weken voor zijn dood plaats in New York. Hij haalde net niet de kaap van 20 jaar podiumkunsten, gezien zijn eerste optreden plaats vond toen Little Bill pas 13 lentes jong was. Toen al stelde hij iedereen met een beetje macht aan de kaak. Zijn humor werd harder en rauwer met de jaren, waardoor hij uiteindelijk bekend raakte als links denkende radicaal, die alles wat conventioneel en conservatief was, op een eigenzinnige wijze hekelde, steeds met een optimisme uitstralend gevoel voor humor. Hij was een typische Amerikaanse stand-up comedian, met een schwung waarmee hij de lachers steeds op zijn hand kreeg. Zijn politiek en actueel getinte commentaren schoten bij veel van zijn landgenoten in het verkeerde keelgat, maar daar trok hij zich niks van aan. Integendeel. Deze cd is een dubbelalbum die scherpe optredens bevat die in 1992 plaatsvonden in het Oxford Playhouse in Engeland. Zijn vlijmscherpe duiding over de politieke heersers van dat moment in binnen- en buitenland, zijn plaatselijke observaties waardoor hij zijn eigen publiek spontaan in het ootje nam (die er nog om kon lachen ook), zijn standpunten over actuele onderwerpen zoals roken, drugs of religie, ze blijven zelfs 14 jaar na datum nog steeds grappig. En de man sprak uit ervaring. Zijn drugsexperimenten, aanvaringen met het instituut Kerk, zijn verstokte rokersverslaving en andere persoonlijke ervaringen maakten zijn innerlijke leefwereld rijk en vormden een gedroomde voedingsbodem voor zijn cynisme. Een aantal situaties kunnen dan misschien op het eerste gezicht veranderd zijn, de inhouden zijn nu nog steeds van toepassing. Het hoeft niet te verwonderen dat puriteins Amerika deze briljante komiek zowel in de armen sloot als liever het zwijgen oplegde. Tweeslachtigheid die ook Bill prima uitspeelde op de moments suprêmes. Zijn optredens waren zijn eigen gevecht om de waarheden, die zo vaak in de diepe doofpotten worden gestopt, aan het licht te brengen, ongeacht wie er niet mee zou kunnen lachen, figuurlijk dan. De heersende politieke klasse van Amerika heeft dan ook nooit leren lachen.