Een naam als Pathetic is een open invitatie voor slechtgemutste recensenten, maar we trappen niet in de val. Toch schort er één en ander aan dit Belgische debuut, en dan hebben we het niet alleen over de kadaverfotografie in het cd-boekje -even origineel als een besneeuwde bergtop op een cd met jodelmuziek. ‘Salvation’ doet ons denken aan de democassettes van negentig minuten, die we twintig jaar geleden ontvingen: overdaad als gevolg van jeugdig enthousiasme en een gebrek aan selectiecriteria. Af en toe valt de mix van militair tromgeroffel, elektronica, noise en vervormde mensonvriendelijke spreekvocalen (denk Puissance) mooi op zijn plaats (Rescue), om vervolgens te verdrinken in voorspelbare referenties naar seriemoordenaars (Richard T. Chase) of zinloos soldatenvulsel als Final Decay. Zet de vier sterkste tracks op een single, brainstorm over een betere visuele expressievorm (en groepsnaam), en de redding is nabij. Carpe Noctem wordt een steeds grotere naam in de Belgische neofolk/martial scène. Van fuiforganisator en postorderbedrijf, via twee festivals, tot volwaardig label in minder dan twee jaar tijd is een opvallende prestatie. Deze verzamelcd is een aandenken aan het eerste festival (2004) in Hekelgem. De vier deelnemers leveren echter geen opnames van hun concerten, maar studiomateriaal. H.E.R.R. uit Nederland heiligt het Romeinse Rijk, en het sterke neoklassieke drieluik over Constantinopel zal zeker in de smaak vallen bij liefhebbers van bijvoorbeeld The Protagonist. Na deze uitblinker valt meteen op dat The Days Of The Trumpet Call (een nevenproject van Von Thronstahl) compositorisch minder sterk is, maar het blijft eervol sneuvelen op de tonen van Honour. Automutilatie en voodoo zijn de corebusiness van Dead Mans Hill, die donkere ambient koppelt aan de percussie en zangstijl van Grote Voorbeeld The Moon Lay Hidden Beneath A Cloud. De gecontesteerde publiekstrekker Von Thronstahl mag deze geslaagde verzamelaar afsluiten met twee heropnames: een nieuwe versie van hun antidemocratische hit Wider Die Masse, en een update van Bellum Sacrum Bellum. Deze track verandert steeds van gesamplede vorm naarmate er meer samenzweringstheorieën bekend raken over Elf September. Het artwork ziet er duizendmaal beter uit dan bij Pathetic, maar ook hier zijn minder belegen invalshoeken te bedenken dan Hitlerjugend-trommelaars.