De remix is een lastig fenomeen. Enerzijds is er de vraag naar de zin, betekenis of waarde van zon exercitie wat voegt het toe, wat haalt het weg, wat is het doel ervan terwijl anderzijds de remix juist fascineert vanuit de vraag welke transformatieve en referentiële processen bij de genese ervan aan het werk zijn. De vraag wat de remixen toevoegen is eenvoudig te beantwoorden: S-E-X. Over de mechanische en artificiële, haast als primitieve automata geconstrueerde originelen hobbelig, hikkend, hamerend en tokkelend wordt een omhulsel gedrapeerd waaronder de bewegingen nu soepeler, sensueler, dierlijker (menselijker): sexier worden. Je kunt zeggen dat het nu echt op dansen lijkt wat er gebeurt. Alle bijdragen doen dit weer op hun eigen wijze. Loderbauer & Villalobos draperen letterlijk Hauschkas Cube met een cyborg-achtige, exoskeletale structuur van pulserende en pompende ritmepatronen en noise-achtige schubben waaronder de oorspronkelijke versie als essentie aanwezig blijft. Michael Mayer oliet de soms nog stramme scharnieren, verstevigt en verlengt de ritmische structuren en doet daarmee een grondige cosm(et)ische ingreep in het origineel om een soort astrale Adonis op te wekken uit het van zichzelf al uiterst swingende opwindpoppetje van Radar. Uiterst fascinerend en onnavolgbaar gaat Steve Bicknell te werk in zijn Lost Mix van Tanzbein. Welke strategieën aan deze exegese ten grondslag liggen? Enkel nog de meest fundamentele karakteristieken van tijd en ruimte brengen het schattige origineel en de duistere industriële house van de remix met elkaar in verband, waarbij zelfs de DNA-structuur geheel herschikt is. Vainqueur tenslotte omfloerst de newtoniaans-mechanistische, pointillistische kaders van Ping met golven van fuzzy, wolkerige ritmestructuren waarvan de wormhole-achtige loopings de dans der quantum-materie evoceren. Al met al een uitdaging voor de geesten van muzikale exegeten en andere puzzelaars, zowel als een genot voor de lijven.