Australië zendt zijn blueszonen uit, het soort dat wel eens een scheut trash in zijn oergeluid wenst te gooien. 72 Blues en Konqistador bijvoorbeeld. Leden van beide bands zijn uiteindelijk in Detroit verzeild, terwijl een paar van hen in Melbourne bleven. Ze delen ook een aantal groepsleden maar maken toch heel andere muziek. 72 Blues doet wat de naam zegt en speelt een mengeling van country blues, swamp blues, preacherblues en gospel. Ze doen dat niet onaardig, al klinken een aantal tracks, zeker op de eerste helft van de plaat, nogal stuurloos. Uitschieters als Way Down, Harmonihum en Lawd A Lonesome Sorry zijn echter lekker vet en gaan terug naar de wortels van het genre, een beetje zoals Don Howland met zijn Bassholes dat ook doet. Rauw, van de duivel bezeten, door de drank achtervolgd en de bevlogen gekheid van de grootstad (Melbourne en Detroit) uitstralend kunnen deze heren op termijn zeker potten breken. Volgende keer een plaat met alleen maar stoffige krakers en we zullen zeer tevreden zijn. In Loneside My Bed horen we zelfs flarden Led Zeppelin terug, en dat zijn dan wel oude rukkers, de blues zat wel in hun aderen. Met Konqistadors debuut hebben we het heel wat moeilijker. Opgericht in Detroit maar voor de helft bestaande uit 72Blues horen we in een diversiteit aan talen (Turks, Engels, Spaans, Frans) van blues doordrenkte heavy rock die ons echter teveel aan de foute jaren 1970 hardrock doet denken. Eigenlijk hebben we geen idee wat er precies mis is met deze plaat, maar telkens weer is de conclusie dezelfde: we weten alleen de afsluiter Evil Gotten Evil Spent echt te smaken. Courage Riot is zon plaat waar we ons na beluisteren niets meer van herinneren behalve dat het een rockplaat was. En ook de volgende keer dat de plaat heeft opgestaan, weten we niets beters te verzinnen