De ep ‘Safety Second, Body Last’ opent verschroeiend, maar de grindcore-trein houdt al na 30 seconden halt om zowaar plaats te maken voor een streep(je) minimalistische elektronica. De rust is echter van korte duur want een volgende noiseuitbarsting is al in de maak. The Locust springt van het ene muzikale uiterste naar het andere en zet de luisteraar voortdurend op het verkeerde been. De twee tracks, goed voor 11 minuten muzikale gekte, bevatten eigenlijk genoeg ideeën voor een full length cd. En dat is misschien het enige minpunt(je) aan deze flipperkast: de muziek verandert zo snel dat je als luisteraar te weinig tijd hebt om te genieten. Dat neemt echter niet weg dat dit een klein meesterwerkje is. Wel eentje dat sporadisch geconsumeerd moet worden omdat het anders te zwaar op de maag gaat liggen. Zware kost dus, maar fans van pakweg Agoraphobic Nosebleed of Melt Banana lusten hier zeker pap van.