Samenwerken om minder voor de hand liggende platen aan de man te brengen, is een fenomeen dat we in de ondergrond alsmaar meer tegen komen. Dat is ook het geval voor de derde plaat van het Italiaanse duo Nohaybanda! Off Set Records, Dischi Bervisit, En Veux Tu En V’à!, Pinkman Studio, Megasound Records en Stirpe99 sloegen de handen in elkaar, waardoor de kosten onder hen worden verdeeld en ze elk binnen hun eigen netwerk het album kunnen proberen te slijten. Het verlaagt voor iedereen het risico en de band krijgt een ruimer bereik.
Winnen en winnen, en dat zullen Fabio Recchia en Emanuele Tomasi best kunnen gebruiken. Rechhia speelt bas, gitaar en synthesizer, terwijl Tomasi zich voornamelijk concentreert op het afranselen van de ezelsvellen. Beiden werkten met een hele resem Italiaanse muzikanten samen maar kunnen het best hun ei kwijt eenmaal ze met hun beiden in de weer zijn. Waar op beide voorgangers saxofonist Marcello Allulli een plekje kreeg toebedeeld, is het nu een strak duo dat alle uithoeken van de steviger versie van mathrock uitbeent. En dan hebben we het over het meer experimentele soort. Meer Orthrelm dan Don Caballero, al mag het ook wel eens een beetje swingen richting June Of 44) (‘RKL’). Een beetje funky met synthesizer, om dat dan snel teloor te doen gaan met een serie complexe gitaarriffs. Ingetogen prullen is er ook maar weinig bij.
Nohaybanda! (bandnaam wellicht geïnspireerd op de film ‘Mulholland Drive’ van David Lynch) houdt namelijk net zo goed van een stevige portie rock. Het mag al eens vooruit gaan, zelfs al zitten de nummers heel complex in elkaar.