Waarom ‘LUMP’ niet gewoon als de nieuwe soloplaat van Laura Marling gepresenteerd wordt, mag Joost weten. In essentie klinkt het als een typische Marlingplaat, maar dan met muziek van Mike Lindsay (onder andere Tunng). Zijn inbreng zorgt voor de verrassing: die is atmosferisch, psychedelisch en elektronisch, met opvallende beats en geluidjes (duimpiano’s!). Marling daarentegen lijkt zich nauwelijks aan te passen aan dat voor haar ongebruikelijke muzikale decor. Haar zanglijnen tillen sterke nummers als ‘Curse Of The Contemporary’ naar een hoger niveau, maar echt iets nieuws doet ze niet. Dat is duidelijk te horen aan ‘Hand Hold Hero’, waarop een Underworld-achtige synthesizerpuls vergezeld gaat van een zanglijn en een twang-riff vergezelt die duidelijk teruggrijpt naar haar nummer ‘Sophia’ (uit 2011 alweer). Eerlijk is eerlijk, hoe ontzettend goed ze kan zijn, ze lijkt op haar laatste paar albums nog nauwelijks muzikale progressie te boeken en nieuwe dingen te doen. Ik heb al jaren het gevoel dat er een meesterwerk in haar zit, dat er maar niet uit komt. Ook in deze context doet ze gewoon waar ze goed in is, en dat is ergens jammer. Uiteindelijk gaat voor ‘LUMP’ hetzelfde op als voor die laatste platen onder eigen naam: weer vrij behoorlijk, maar nog steeds geen echte stappen vooruit, ondanks Lindsays inbreng. Maar wat ook gezegd moet worden: zeker de helft is ronduit prachtig.