Debuteren deed Feral Ohms vorig jaar met de liveplaat ‘Live In San Francisco’ op Castle Face (label van John Dwyer van Thee Oh Sees). Nu is er ook eindelijk het studiodebuut, dat uiteraard weinig gelikter klinkt dan zijn voorganger. Gelukkig maar. Het trio, bestaande uit Chris Johnson (Drunk Horse), Ethan Miller (medeoprichter van Comets On Fire, Heron Oblivion) en Josh Haynes (ex-Nudity), staat namelijk garant voor een wild potje garagepunk. De band uit Oakland wordt getypeerd als een psychedelisch getint powertrio, maar van die psychedelica is op dit album weinig over. Powerpunk die nauw aanleunt bij de heavy metal en punkrock van eind jaren 1970, begin jaren 1980, ja, dat wel. Bij hopen zelfs. Korte krachtige nummers waarin we invloeden horen van oerbands als AC/DC, Motörhead en Thin Lizzy, maar net zo goed foute hairmetal en de rauwe en snelle punk van MC5, The Dead Boys en The Ramones. Feral Ohms is ook heel erg beïnvloed door de Australische punk, genre The Saints en The Scientists, maar dan een tikje sneller en harder. Diezelfde gedrevenheid en rauwheid is er echter wel. Drie minuten is zowat het streefdoel per nummer, waarin alles goed zit volgepakt en de band als een snelheidstrein door zijn nummers walst. Gebalder dan Fuzz, coherenter dan Thee Oh Sees en zonder zwakke nummers, al zit Feral Ohms wel in dezelfde schuif als voornoemde bands, met zeker wat opnames en mixing betreft dezelfde heerschappen die Ty Segall meestal gebruikt. Feral Ohms knalt altijd, waardoor we, voorlopig, deze band verkiezen boven al hun maatjes.