In poprecensies is het vaak fijn strooien met vergelijkbare artiesten: soms met schijnbaar compleet tegengestelde namen, om maar eens aan te geven hoe uniek de besproken plaat vooral is, maar soms kun je met een of twee bands het hele geluid samenvatten. De Zweedse groep (ooit een soloproject) Lust For Youth valt in die laatste categorie. Het titelloze album laat zich wel heel makkelijk karakteriseren als Depeche Mode, maar dan met Bernard Sumner op zang. Het enige dat ongeveer buiten die samenvatting valt, is het te sterke, soms storende Zweedse accent, en de synths die soms net wat viezer en dikker aangezet zijn dan op pakweg Depeche Modes ‘Violator’, dat een overduidelijk referentiepunt is. De liedjes zijn prima, zeker op instrumentaal vlak, maar aan ‘Lust For Youth’ ontbreekt de lange houdbaarheid die de voorbeelden wél hebben.