Magnus Zetterberg is niet de eerste en zeker niet de laatste Zweed, die in een donker postindustrieel landschap terechtkomt, van zodra hij van het oude black metal pad afwijkt. Je kent zijn naam ongetwijfeld van het fijne balorkest Fucking Funeral. Maar intussen zijn we meer dan tien jaar en vijftien releases verder met Manifesto als hoofdactiviteit. Rust is hier geen toevallige titelkeuze: zelfs zonder voorkennis krijgen we bij deze muziek visioenen van verroeste platen die over de vloer gesleept worden, of van slachtoffers die tegen beter weten in met hun gebloede nagels aan een ijzeren deur krabben. De meest dodelijke industriële variant dus, zo ergens tussen trendsettende landgenoten als de vroegere Brighter Death Now en Megaptera in. Deze context laat helaas niet meer toe om originaliteitprijzen uit te reiken. We kunnen Zetterberg wel complimenteren voor de sfeeropbouw, het gebruik van concrete geluiden, hartslagbeats, en de subtiele aanwezigheid van warme (maak u maar geen illusies) instrumenten als cello, en een elektrische gitaar die klinkt als een cirkelzaag.