Het is een vast gegeven binnen het muziekmilieu om ten gepaste tijde een nieuwe hype te lanceren. Platenjongens slijpen hun potloden en lanceren een pak roddels, halve en hele geruchten; vervolgens pikt de media gretig in op de faits divers, vergroot ze uit en zwengelt de buzz nog wat meer aan. Het is een uitstekend middel tegen de verveling en het is een remedie om de tanende platenverkoop weer op sporen te zetten. Het Britse Rephlexlabel heeft van bij hun prille ontstaan handig gebruik gemaakt van het mythische aura dat aan hun oprichter Richard D James ofte Aphex Twin kleeft. Met vaste regelmaat wordt nieuw plaatwerk aan de man toegeschreven. Wooden Spoon en Yeeking bijvoorbeeld werden terecht of onterecht als alter ego’s van de man gepromoot. ‘Rushup Edge’, de huisvlijt van The Tuss, valt dezelfde eer te beurt. Het kort eptje van zes nummers dat binnenkort met ‘Confederation Trough ep’ een vervolg krijgt, brengt in Engeland een ware revolutie te keer. Kenners -zelfvoldane en andere (zijn er eigenlijk andere?)- van Richard D. James’ werk vertrappelen elkaar met steeds nieuwe theorieën die allen een doel dienen: bewijzen dat The Tuss niemand anders is dan Aphex Twin. Op gespecialiseerde internetwinkels levert The Tuss een rechtstreekse link op naar Aphex Twin. Ondertussen blijft het op de site van het Rephlexlabel oorverdovend stil. Ook dat helpt. Of Karen Tregaskin, officieel The Tuss, een nieuwe gedaante van Richard D. James is, is een discussie waarbij wij ons onthouden. Een interessantere vraag is of ‘Rushup Edge’ een boeiende plaat is. Wat snel duidelijk werd, is dat de zes nummers allemaal schatplichtig zijn aan de vroege IDMsound waar Warp en Rephlex midden jaren 1990 furore mee maakten. De uptempo, intelligente, stuiterende analoge sound van Richard D. James overheerst de plaat, maar raakt op geen enkel moment weg uit deze hoek. ‘Rushup Edge’ is dan ook vooral een retrotrip die blijft hangen in het midden van diezelfde jaren 1990. Tegen de hype in, vinden we ‘Rushup Edge’ vooral een staaltje van pijnlijk en vlak kopieerwerk dat bewijst dat het genre uitgemolken is of dat de futuristen van weleer in het verleden zijn blijven hangen.