Back To Mono heette de plaat. Het was een white label die te veel airplay kreeg en tegen wil en dank breakbeat als genre lanceerde. Er waren al de verzamelaar Give Them Enough Dope Vol 1, een plaat van E-klektik en de debuutplaat van Mekon (nog steeds een aardige klassieker), maar het was toch vooral Back To Mono die, eventjes maar, voor een zachte aardschuiving zorgde. We waren 1995, Take That stond in de hoogste regionen van de hitparade en het Britse nachtleven omhelsde collectief Wall Of Sound. Terecht. Wall Of Sound toonde zich creatief en versterkte de rangen met uitstekende volk als Les Rythmes Digitales, Propellerheads en Dirty Beatniks. WOS werd een vaste waarde, maar toen het genre over zijn hoogtepunt heen was, bleef het label wat steken. De kentering kwam er toen Wall Of Sound uit zijn eigen biotoop stapte door I Am Kloot en Röyksopp te tekenen. Anno 2005 valt de bom. Met een geruisloze plof viel ze in mijn bus. De groep heet Diefenbach, hun plaat heet Run Trip Fall en ze zal ons lang achtervolgen. Tot in het einde der tijden. Het is onze vurige wens, een nobel streven. Diefenbach is een constant twijfelen, tussen harmonie en een stevige geluidsmuur van gitaren. Tussen zacht en stil, tussen uitstekende postrock en lounge (een huwelijk dat niet kan werken, behalve hier). Up For Pingpong?, Make Your Mind, Underboys: het zijn uitstekende singles en samen vormen ze een parelend geheel. Die nacht dommelde ik in, mijn cdspeler stond op repeat en ik droomde zacht van een betere wereld.