Voor de liefhebbers van de Keulse muziekscene met groepen als Air Liquide, Mouse on Mars en Nonplace Urban Field is Marcus Schmickler waarschijnlijk een bekende naam. Of wellicht zijn alter ego Pluramon. Schmickler, afgestudeerd in elektronische muziek en compositie, heeft muzikaal geen beperkte blik: postrock, (elektronische) improvisatie, ambient abstracties en elektroakoestische composities. Op Rule Of Inference laat hij van zich horen als componist van contemporaine muziek. Het album valt in drie sferen uiteen. Het eerste deel, dat ook zijn naam geeft aan het hele album, is in 2009 opgenomen met een percussiekwartet. De slagwerksuite met boeiende ritmes en kleine verschuivingen in toon is een genot om te beluisteren. Hetzelfde geldt zeker ook voor Symposion For Orchestra. De strijkers van het orkest spelen lang aangehouden tonen, verglijdend in toonhoogte en intensiteit. De glissandi worden soms door alle, soms door een deel van de strijkers ingezet. Het laatste deel bestaat uit een compositie van Schmickler en drie arrangementen van renaissancistische composities van Carlo Gesualdo. De drie arrangementen klinken nog het meest als echt klassieke muziek; Schmicklers werkje is als compositie vergelijkbaar maar de uitvoering, door hetzelfde ensemble voor kamermuziek (viool, altviool, cello en klarinet), is veel minder helder, als een vreemd commentaar. De vier stukken contrasteren als geheel sterk met het eerste deel van de cd. En daarmee laat Schmickler bijna terloops horen dat hij ook binnen (modern) gecomponeerde muziek veelzijdig is.