Volgens het persbriefje heeft Jason Robertson de voorbije jaren genoeg meegemaakt om het leven de rug toe te keren (ik zal u de details besparen), maar blijkbaar heeft hij toch zijn krachten bij elkaar kunnen rapen om een tweede album op te nemen. Als Aqua Bassino was hij eind vorige eeuw één van de vaandeldragers op het F Communications-label van Laurent Garnier. Iedereen die toen met house bezig was, keek reikhalzend uit naar nieuw werk van de man. Het was, en is helaas nog steeds, jazzy house, een genre tegenwoordig zo belegen als de beste Gouda. Er is wel één en ander veranderd in de muziekwereld natuurlijk. In de winkelrekken bijvoorbeeld is het vakje jazzy house voor een groot deel opgeslorpt door het vakje lounge en is het meestal tevergeefs zoeken naar boeiende releases. Ook Robertson zal er niet aan ontsnappen maar dat is zijn eigen fout. De ingrediënten van zijn muziek zijn immers nog steeds dezelfde als toen: een saxofoontje hier, een pianootje daar, een vocoderstem die Barry White achterna wil maar helaas honderd kilogram lichter is en teksten die nog steeds gaan over “the way I love you”, “deep house sounds” en “jazz, you know”. Ook de onderlaag bestaat nog steeds uit dezelfde housebeats of downtempo clichés. Verschrikkelijk saai allemaal. Aqua Bassino is een uitgedroogde plas. Laat hem eens luisteren naar de laatste Jazzanova.