Cathedrals Lee Dorrian runt al jaren zijn eigen label Rise Above in een poging om de betere stoner en noiserock aan een ruim publiek te slijten. Drie nieuwe releases zagen recentelijk het licht en vooral over de plaat van Capricorns zijn we heel tevreden. Het Londense kwartet zet namelijk een imposante geluidsmuur neer die het midden houdt tussen Pelican, vroege Mogwai en Pharaoh Overlord. Ze zijn tevens snugger genoeg om hun muziek voornamelijk instrumentaal te houden, op een oerschreeuw van een der leden in 1946: The Last Renaissance Man na. Als er wel wordt gezongen, en dat gebeurt slechts op één track, huren ze de bevriende Eugene Robinson in, jawel, die zeer imposante zwarte man die normaal aan het roer staat bij het wereldvreemde, maar uitermate fantastische Oxbow. Zoals we van de man gewend zijn, zet hij het nummer The First Broken Promise helemaal naar zijn hand, en alleen voor die track is deze plaat de aankoop waard. Capricorns was oorspronkelijk een zijproject van leden van Iron Monkey, Orange Goblin, Bridge And Tunnel en The Dukes Of Nothing, maar bewijst dat de som der delen tot een veel beter resultaat kan leiden. Instrumentale heavyness zoals het hoort. Het uit het zuiden van Wales afkomstige trio Taint is dan wel actief sinds 1994, maar het is pas in 2004 dat hun debuut wordt opgenomen. Wat de band of het label heeft tegengehouden om de plaat nu pas op de markt te brengen, wordt niet verduidelijkt, al zullen liefhebbers van Clutch en Keelhaul heel opgezet zijn met deze laattijdige release. De band toont dat ze niet in één metalcorehoekje te vangen zijn, door behoorlijk wat variatie in hun geluid aan te brengen. Zo zijn de vier openingstracks pure metalcore met dito schreeuwerige zang, maar daarna gaat het tempo wat naar beneden, houdt de zanger vooral zijn klep en wordt er slepende sludgerock gespeeld die neigt naar het geluid van het vroegere Of Cabbages And Kings. Vooral de pompende bas onderscheidt Taint van het gros der metalcore-acts, waardoor de tweede helft van de plaat meer naar noiserock dan naar metal neigt. Net de veelzijdigheid van dit energieke trio houdt de aandacht tot het einde vast, wat bij veel gelijkaardige releases wel eens durft tegenvallen. Enig minpuntje is de wentelteef die plots een lijntje komt meezingen in Amaranthine, maar gelukkig wordt ze al snel gothicgewijs opgeknoopt. Over Sheavy kunnen we heel kort zin: als we Black Sabbath willen horen met Ozzy in een mindere bui, dan doen we dat gewoon, daar hebben we deze pipos niet voor nodig. Sheavy mag dan al als een authentieke stonerband worden beschouwd, ten huize ondergetekende is antiek niet aan de orde.