Na eerdere experimenten in de (drone-)rockscene dompelt Robert Hampson je met zijn nieuwe plaat onder in de wereld van de verstilde ambient en de vernuftige elektronica. ‘Répercussions’ bevat drie dense werkstukken die samen afklokken na 55 minuten. De kracht van dit album ligt erin om deze logge creaties toch interessant te houden, enerzijds door de precisie en de subtiliteit, en anderzijds door de utopie van het ongekende. ‘Répercussions’ maakt je nieuwsgierig. De plaat wekt vaak de illusie van complete stilte op. Maar onderhuids broeit er op ieder moment wat, valt er steeds iets te vinden dat je meeneemt in het verhaal.
Zo verenigt het titelnummer ongecontroleerde ambient met ontregelde ruis, die schichtig zijn weg zoekt tussen de percussie in. Bezwerend. Net als de drone die langzaam maar zeker overeind komt te midden ‘De la Terre à la Lune’. ‘Antarctica Ends Here’ is met zijn negen minuten veruit de kortste compositie, en eveneens de minst hermetische. Het nummer refereert aan het gelijknamige nummer van John Cale en is een ode aan de Britse muzikant. Zachte pianotoetsen rusten op de knisperende glinsteringen. ‘Répercussions’ is niet geschikt als achtergrondmuziek bij de zondagse koffietafel – tenzij je schoonmalief na een uur of twee wil duidelijk maken dat het welletjes is geweest -, maar nachtbrakers die de zich in donkerste uren laven aan spannende, experimentele elektro-akoestische muziek, zullen hier een vette kluif aan hebben.