Het debuut van Rosolina Mar, twee gitaristen en een drummer, en gelukkig geen zanger, is een schoolvoorbeeld van hoe een jonge band toch uit het keurslijf van de platgetreden paden der postrock kan treden. Een toevoeging van een bluesy feel (Curve a gomito sulla pianura), het integreren van naar seventies hardrock refererende gitaarlijnen (La bottega del Krapfwrek), een snuifje latinritmes over de hele lijn, een desolaat gevoel in Zuele alsof Calexico de postrock heeft ontdekt, het zijn allemaal mogelijkheden die dit trio ten volle benut. Het resulterende album is dan ook een streling voor het oor, aanstekelijk swingend en avontuurlijk tegelijk. Gooi Blind Idiot God en Bellini op één en hetzelfde podium, deze drie jonge Italianen weten hoe dat moet klinken. Permanent Fatal Error toont dan weer hoe het niet moet. Ze mogen dan al beweren contacten te hebben met zowel Faust als Damo Suziki, ze brengen er weinig van terecht. Hun nummers klinken allemaal compleet onafgewerkt, alsof ze telkens aan een song beginnen maar geen zin hebben om die af te werken. Meermaals worden nummers halfweg gewoon afgebroken om aan het volgende te beginnen. Wij hebben dan ook geen zin om deze plaat ooit nog eens op te zetten, ze moeten maar beter hun best doen. A Short Apnea in samenwerking met het in moeilijke deuntjes grossierende Gorge Trio, dat klinkt goed. Samen brachten ze drie dagen (ergens in 2001) in de studio door, vrij improviserend en op elkaar inspelend. Het duurde drie jaar om het opgenomen materiaal in een bepaalde vorm te gieten, maar het resultaat mag er wezen. Er wordt volop met geluid geëxperimenteerd, waardoor uit de instrumenten (gitaren, Rhodes piano, orgels, drums, tapes) niet voor de hand liggende geluiden worden onttrokken. Zelf zeggen ze dat deze plaat slechts één van de mogelijke resultaten is geworden. Van ons mogen ze gerust nog een paar versies destilleren, want dit is misschien op het eerste gehoor meer chaos dan muziek, maar bij nadere beluistering klinkt het geheel toch behoorlijk doordacht en gestructureerd. Liefhebbers van Colossamite en andere Skin Graft-experimenten degusteren deze plaat als ontbijt. De leden van Tasaday zijn reeds zon twintig jaar actief binnen de industriële avant-garde. Niet onder die naam echter, want deze band is een samengaan van Die Form en Nulla Iperreale. Het verwondert dan ook niet dat er heel wat elementen opduiken die refereren aan jaren tachtig industrial. Flarden 23 Skidoo, Holy Toy maar tevens Duitse grondleggers als Faust zijn prominent aanwezig. Dit heet hun rockalbum te zijn, maar verwacht geen herkenbare riffs of een doordeweekse rockdrum, het geluidsexperiment blijft de hoofdmoot vormen. Gelukkig klinkt deze plaat nergens gedateerd, de zeven leden blijven uitermate inventief met hun geluidsbronnen en aldus blijven ze nog steeds vernieuwen aan het avant-garde firmament. Anatrofobia tenslotte zoekt het eerder bij jazz. Flarden aan Zu verwante stukken gaan ten onder in behoorlijk conservatieve jazz, die slechts hier en daar door een gitaarmuur of wat elektronica wordt doorbroken. Soms filmisch (denk Twin Peaks) maar meestal eigenlijk nogal saai. Hun vorige plaat Lecosenonparlano was een stuk inventiever en interessanter.