Rose Kemp, dochter van Maddy Prior en Rick Kemp van de folk-rock band Steeleye Span, heeft zich vanuit haar Engelse singer-songwriter achtergrond doorontwikkeld naar een ‘gothic lady’ met een zwak voor oorspronkelijke Engelse folk en hedendaagse dark-metal. Behalve dat zij in het verleden haar vocale kwaliteiten heeft ingezet binnen het easy-listening folk genre zijn er tot dusver twee ‘echte’ Rose Kemp albums verschenen, waarvan ‘Unholy Majesty’ Kemp’s laatste wapenfeit is. Het album zelf klinkt misschien in eerste instantie clichématig. Toch nodigen haar stemcapaciteiten, haar ‘live’ reputatie en de kruisbestuiving van folk met metal uit voor een concertbezoek.
In het Patronaat wordt Rose Kemp voorafgegaan door twee jonge Nederlandse doom- en dark-metal bands. De eerste, het Haarlemse trio Mühr, past in het straatje van Boris, SunnO)) en Ascend. Indrukwekkend, vanwege de sjamanistische zangtoevoegingen van de basgitarist, is hun afsluitende compositie ‘Rival’. Vreemd te ervaren dat deze drie heren nog steeds geen reguliere uitgave op hun naam hebben staan. Het daaropvolgende Toner Low uit Leiden heeft wel het nodige vastgelegd. Hun recentste album “II” bestaat uit een flink portie stonerdoom. Het hakt er ‘live’ flink in bij het publiek, maar door een relatief te lange set verliest Toner Low dynamiek en worden de klankexplosies voorspelbaar.
Uiteindelijk is het de beurt aan Rose Kemp. Op het eerste gezicht de herrijzenis van Pocahontas. Haar verschijning zet ons echter op het verkeerde been, want tijdens het openingsnummer ‘Lead Coffin’ wordt direct de toon gezet voor een ander fascinerend verhaal. Het verhaal van Rose Kemp zelf. Er ontspint zich namelijk een eigenzinnig spel tussen diverse muziekstandaards. Enerzijds wil Kemp met haar composities de afspraken slechten die gelden binnen de folk wereld en de metal scene. Aan de andere kant voegt ze stijlelementen toe die zorgen voor een spannende en verwonderlijke kruisbestuiving van beide genres. Natuurlijk zorgt deze frictie in eerste instantie voor een ongemakkelijk gevoel. Mevrouw komt tijdens ‘Wholeness Sounds’doodleuk met een wah-wah effect op de proppen. Eigenlijk ‘not done’ bij de pure metalhead. Het totaalgeluid is in de basis dan ook niet gruizig en staat niet in de overdrive, zoals we vaak gewend zijn bij stevige rock. Ook haar vocale inzet is meestentijds liefelijk van karakter en het typerende kale Fender geluid zorgt voor een sprookjesachtige helderheid. Rauw wordt het pas op momenten als Kemp met subtiel, maar stevig geplaatste dissonantakkoorden accenten gaat leggen. Of als ze haar stem licht ‘distorted’ en met harmonizer-effecten voller maakt en laat schetteren, zoals tijdens de indrukwekkende uitvoering van ‘Milky White’. Haar begeleiders James King op drums en Joe Garcia op basgitaar/effecten zorgen voor een immens vol klanktapijt waarover Rose Kemp haar composities mag draperen. Zij vullen het brede spectrum van genrepassages naadloos aan. Gedrieën dragen ze zorg voor een uniek geluid. Rose Kemp schrijft momenteel haar eigen muziekverhaal en heeft de potentie uit te groeien tot het boegbeeld van een nieuw genre. Mag ze zelf spelen voor de ‘Unholy Majesty’.