Stemmen en avant-garde gaan goed samen. Zeker als het de stemmen zijn van Trondheim Voices, voor wie Asle en Arnvid Karstad speciale draadloze apparatuur hebben ontworpen om de stemmen elektronisch te bewerken en te vervormen. Maccatrols heten die dingen, en elke zangeres heeft er eentje bij zich, waarmee ze naar believen reverb, delay, pitchshifting en looping kunnen toepassen, elk apart. Ter plekke uiteraard, want het straffe van dit stemensemble is dat ze alles ter plekke live improviseren. De twaalf nummers, sommige eerder kort (een à twee minuten), andere wat meer uitgesponnen richting de vijf minuten, werden tijdens een vijftal verschillende concerten opgenomen. Negen vrouwen schreeuwen, zingen, fluisteren, gillen, produceren klanken met en zonder woorden die een bevreemdende etherisch aandoende sfeer oproepen. Soms overheerst de elektronica (de Maccatrols dus), soms de stemmen, maar steeds blijft het verbazingwekkend wat deze dames met hun stemmen doen. Het kan stil worden, bijna, waarbij de luisteraar de oren moet spitsen om te horen wat de dames aan het doen zijn. Net zo goed barst het onrustbarende stemmengedruis helemaal open, als een Diamanda Galás in negenvoud. Minder naar opera neigend, dat zeker, maar net zo effectief. Mystiek en mysterieus rijgen de nummers zich aan elkaar, ons in ver- en bewondering achterlatend.