The Sea is een duo uit Londen dat met zijn tweede album op zoek gaat naar de grote gebaren en het grote publiek. Hun debuut, Get It Back uit 2009, leverde hen al heel wat shows op en een paar keer de support voor Muse. Ongetwijfeld hebben die ervaringen ertoe geleid dat de broers Alex en Peter DChisholme, ondanks het feit dat ze platzak waren tijdens het maken van Rooftops, nog grootser en epischer uit de hoek wilden komen dan bij hun eersteling het geval was. En daar is het duo zeker in geslaagd. We horen tien songs, uiteraard met de verplichte ballad ertussen (Cry), die nauw aanleunen bij het bombastische werk van een band als U2, maar we horen net zo goed referenties aan Alex Harvey (Rooftops Of London), Ian Hunter, Pink Floyd (het aan Money schatplichtige Panic On The Streets Of Dalston) en Billy Joel (Need Breathe Dream, waarin ook een letterlijk stukje uit een song van David Bowie). De meeste songs van de plaat lijken dan ook gemaakt voor festivals en stadions allerhande. En toch staan er geen slechte nummers op de plaat, integendeel. Op de ballade na zijn ze stuk voor stuk zo verslavend als de pest. Luister naar opener New York, denk niet aan Sinatra en geef ons gelijk: dit kan een hit worden, zeker aan de andere kant van het Kanaal.