De Tunesische en in België woonachtige Ghalia Benali liet een paar jaar geleden voor het eerst van zich horen op het Duitse Network. De ontwerpers van de cd hoes zijn zo slim geweest het onmiskenbaar zelfde lettertype van het Network label te gebruiken en de link is weer direct gelegd. Het vorige album deed ze met de groep Timnaa. Nu staat ze op beide benen maar jammer is het echter dat Ghalia haar achternaam weggelaten heeft. Die rolt gewoon beter. Ligt dit aan een scheiding, dan is dat echter begrijpelijk natuurlijk. Zo komen we misschien wel terecht bij het liefdesverhaal van een westerse Romeo en een oosterse Leila. De liefde is goed te horen in het verstilde karakter van deze mooie vocale stukken. Ze worden begeleid worden door een westers modern klassiek aandoend ensemble met voornamelijk luit en cello. Als de composities wat puntiger en spannender geschreven waren dan zouden ze bijvoorbeeld het Kronos Quartet niet misstaan. Romeo & Leila zal Ghalia zeker dan ook verder brengen in het internationale circuit. Je kunt goed horen dat hier een vrouw staat die verder de diepte in zal gaan. Het aantal divas, dat zich in een semi klassiek modern of post modern repertoire bevinden is op een hand te tellen zijn. Daarom is het onmogelijk een vergelijking met Natacha Atlas uit de weg te gaan. Benalis stem is warmer, heeft meer timbre en haar stembereik is stukken breder. Af en toe is wel te horen dat ze nog schaven kan. In track 7, genaamd Acceptance (!) hoor je gewoon dat haar stem het in het hoogste bereik niet trekt. Of ze is gewoon eigenwijs en is het haar keuze om een zangwending die niet helemaal lekker staat gewoon erin te houden. Aan het eind van het album zit in de laatste track een hidden track. Het is een prachtige telefoonopname van wat solozang met handgeklap, met op de achtergrond warme buitengeluiden en spelende kinderen. Ik vind het jammer dat dit album niet wat meer in your face was opgenomen is, dan ik hem helemaal super vinden. Het wordt tijd dag een groter label Ghalia gaat steunen.