Het was allemaal een beetje anders gelopen dan de bedoeling was. We kozen namelijk deze concertavond uit omdat Whispering Sons er zijn debuut ‘Image’ zou komen voorstellen.
Tegelijk konden we vaststellen of Gang Of Four, die we nooit eerder zagen (jammer) nog de moeite was (niet dus). Door een onverwacht sterfgeval moest Whispering Sons echter noodgedwongen de show afzeggen. Een vervanger vinden is in zo’n geval niet zo evident natuurlijk.
Het trio Vaal kreeg de eer om de avond te openen. We zagen hen al eens in de Kortrijkse Pit’s. Nog enigszins onwennig en voor verbetering vatbaar, vonden we er toch wel potentieel in zitten. Donkere trage coldwave met een ongeïnteresseerde zanger die meer met zijn rug naar het publiek staat en zeker niet iemand in de ogen kijkt. Trage synths en snaren, veel rood licht dat nauwelijks ronddanste, was de sfeer die Vaal probeerde over te brengen. We vonden zelfs dat de band behoorlijk was gegroeid en niet eens onwennig op het grote podium had plaats gevat. Timo Bonneure (synths), Arjen Verswijvelt (zang) en Jelle Wulleman (gitaar, saxofoon) houden van het geluid van de jaren 1980, met naar ambient neigende soundscapes die verwantschap vertonen met postpunk, coldwave en krautrock. Alleen maakte Vaal de fout om hier en daar ook een poging tot poëzie tussen de nummers te stoppen, en dat werkte voor geen meter. Ze joegen daarmee een deel van het publiek de gordijnen in (het café dus), al vonden we de rest van de set wel meer dan behoorlijk. De drie in Gent residerende West-Vlamingen zijn uiteindelijk nog niet zo lang samen en hebben nog zat mogelijkheden om door te groeien.
En dan Gang Of Four. Gang of One eigenlijk, want alleen gitarist Andy Gill blijft nog over van de originele bezetting. Ons geheugen laat ons in de steek wanneer Gill precies in ruzie is gevallen met zanger Jon King, die na de heroprichting in 2004 ook nog een aantal jaren bij de band zat. We hadden geen enkele verwachting voor dit concert. Wel kregen we van vrienden de melding ‘innige deelneming’ toen ze vernamen dat we naar deze Britse band zouden gaan kijken. Ze hebben gelijk natuurlijk, want als we nog eens hun debuut ‘Entertainment!’ uit 1979 zullen opzetten, gaan we jammer genoeg ook aan deze aanfluiting denken. Het begon nochtans uitstekend. Gill knulde wat met zijn gitaar, liet ze krassen en janken en iedereen die de klassiekers van de band kent, wist dat we ‘Anthrax’ te horen zouden krijgen als opener. De rode lichten bleven aan en bleven de hele set dominant. Van zodra zanger John ‘Gaoler’ Sterry zijn keel opzette (we kwamen er net achter dat hij sinds 2012 King vervangt), voelden we nattigheid. Toen hij ook nog een keer als een duracellkonijn van de ene microfoonstandaard naar de andere begon te rennen, dachten we al: dit wordt braken. Bassist Thomas McNeice had duidelijk ook nog zijn stappenmeter niet gebruikt. Gelukkig bleef drummer Tobias Humble (pas sinds 2016 bij de band, de derde al sinds originele drummer Hugo Burnham er in 2006 de brui aan gaf) wel zitten. De setlijst was op zich goed opgebouwd met oud en nieuw ietwat door elkaar. Maar Gang Of One is eerder een coverband van Gang Of Four dan een interessante band. Teren op een oude glorie, die in de waas van rood licht op een soort glazen straatje voor belegen postpunkers leek. En een roadie laten opdraven met een microgolfovern om kapot te slaan als verzet tegen het kapitalisme. Tja, we zagen het liever Wendy O’ Williams (Plasmatics) doen. En nu moesten deze marxisten hun eten nog koud eten ook (grapje). Een gemiste kans. Jammer.
Gezien: Gang Of Four + Vaal – De Kreun, Kortrijk – 24 oktober 2018
Tekst: Patrick Bruneel – Foto’s: Stephan Vercaemer