Thurston Moore blijft zijn post-Sonic Youth tijd in gelijke delen spenderen aan experiment en “pop”. Zo zagen we de man onlangs nog zijn duivels ontbinden aan de zijde van Dennis Tyfus en Cameron Jamie; en zijn duoplaat met John Moloney – ‘Caught On Tape’, van een jaar geleden, kunnen we je nog steeds warm aanbevelen. Tegelijkertijd blijft hij met platen als deze ‘Rock n Roll Consciousness’ de rafelige rand van de popmuziek verkennen. De band waarmee hij dat doet is dezelfde als op ‘The Best Day’ – Deb Googe (My Bloody Valentine), James Sedwards en Steve Shelley, ook al vermeldt de hoes dan ‘Thurston Moore’ en niet ‘Thurston Moore Band’. Vijf songs bevat ‘Rock n Roll Consciousness’ -de kortste zes, de langste twaalf minuten- maar het zijn er wel vijf goeie. ‘Exalted’ begint met wat we voor het gemak maar “typisch Thurston” gitaarlijntjes zullen noemen: helder kabbelend, hier en daar van een flageolet voorzien. Minutenlang wordt er gestaag opgebouwd, terwijl Steve Shelley’s – nog steeds de beste Steve Shelley ter wereld – motorieke beat haast ongemerkt aanhaakt. Tot zover had het op een Sonic Youth plaat van twintig jaar geleden kunnen staan, maar na zes minuten droppen de gitaren de ene subsonische bom na de andere – een restantje van Moore’s avontuur met de black metalhelden van Twilight, wellicht. En dan moet de song feitelijk nog beginnen. De leverancier voor drie van de vijf songteksten is -net als op ‘The Best Day’ overigens- feministe-filmmaakster-dichteres Radio Radieux. ‘Smoke Of Dreams’ is vintage fluister-Thurston, met een sierlijk krullende solo, die van Neil Young had kunnen zijn – dichter bij de blues is Thurston Moore nog niet vaak gekomen. Maar op ‘Aphrodite’ zijn de solo’s alweer atonaal als vanouds: krijsend en sputterend dat het een lieve lust is, en mooi ondersteund door Deb Googes rollende baslijn. Sonic Youth komt nooit terug, maar zolang Moore dit niveau kan blijven aanhouden is dat misschien niet eens zo heel erg.