De Canadese band Danko Jones, met de imposante frontman die naar dezelfde naam luistert, is toe aan zijn zesde album. Een mens moet toch wat als er weer eens een wereldtournee achter de rug is natuurlijk. Danko Jones is namelijk typisch een band die het best tot zijn recht komt in een kleinere concertzaal waar zijn tenen zich gevaarlijk dicht bij de muil van een fan bevinden en het zweet al snel van de muren kan druipen. Op zijn debuut Born A Lion uit 2002 hoorden we het trio al flink te keer gaan en omdat het de eerste keer was dat de band een plaat op de markt bracht na reeds zes jaar samen te zijn en veel te hebben gespeeld, maakte die behoorlijk wat indruk. Sindsdien probeert de band wel telkens een iets andere insteek te vinden, slaagt daar meestal ook in, maar verrassend uit de hoek komen? Geenszins, integendeel. De harde rock in een snel tempo met behoorlijk seksueel getinte teksten van de beginjaren heeft geleidelijk aan plaats gemaakt voor iets meer ingehouden nummers waar nu en dan zelfs breekbare emoties aan bod kunnen en mogen komen. Danko Jones klinkt al jaren, zeker op cd, te braaf, te gewoon, te mainstream, te licht om te imponeren. Er wordt ook nu gepoogd om variatie te brengen tussen hardere punk- of bluesrockers en meer naar indierock overhellende songs, maar geen van de jasjes past Danko Jones echt. Het lijkt alsof hij wil blijven teren op zijn vroegste successen en ook tekstueel in die tijd is blijven hangen. En dan werkt het allemaal niet meer natuurlijk. Kijk maar naar de puberale nonsens van Korn, om maar één band te noemen die in hetzelfde bedje ziek is.