Uw dienaar ging vrijdagavond op bedevaart. Plaats van onze boetedoening was de Brusselse tempel Ancienne Belgique waar Didjit, Russel Haswell, Autechre (AE), Rob Hall en King Midas Sound op het Dominofestival hun opwachting maakten. Eén van de troeven van Domino is dat het festival naast concerten ook ruimte geeft aan tentoonstellingen, pre-listenings (bezoekers konden in avant-première ‘Cosmogramma’, de nieuwste worp van Flying Lotus meepikken) en een heuse boekenstand. Ondanks de mooie affiche was het de doortocht van de Britse pioniers Autechre die heel wat volk naar de hoofdstad lokten.
Opwarmer van dienst Didjit opende met een degelijke selectie dub- en vroege Ninjaplaten. Rob Hall, bezieler van Skam Records en deelgenoot in Gescom overtuigde een stuk minder. Hall bracht een ongeïnspireerde deejayset en speelde technoplaten die amper de tand des tijds hadden doorstaan. Jammer, want de man kan bogen op een ijzersterke reputatie die hij in Brussel eigenhandig ondergroef. Digitale noisekoning Russel Haswell vulde wel de verwachtingen in en gaf een degelijke demonstratie van zijn kunnen. Amper vijftien minuten duurde zijn passage maar meer had Haswell niet nodig om de grote zaal in te pakken. Haswell heeft lak aan conventies en regels. Geen opbouw, geen hoogtepunt, geen rustmoment, vijftien minuten loeiharde noise was wat men kreeg. Het leverde de man terecht applaus op. Toch vinden we het werk van noise-adapten Zbigniew Karkowski, Merzbow en Massimo een stuk boeiender en ook meer divers.
Na Haswell was het de beurt aan Autechre. De groep bracht recent met ‘Oversteps’ één van hun meest toegankelijke en melodieuze platen uit. Op Domino gooide het duo uit Manchester het echter over een totaal andere boeg. Autechre tekende voor een korte, krachtige en erg luide set. Booth en Brown stouwden hun concert vol met hun typische gelaagde antiritmische beats die dankzij een degelijke geluidsinstallatie tot hun volle recht kwamen. Voor de andere karaktertrek van de groep – weidse, melancholische soundscapes – was geen ruimte. Zelden klonk Autechre meer dansbaar (poppy, what’s a word?) dan gisterenavond. Intrigerend was ook dat we niet één nummer herkenden en we het vooral moesten stellen met echo’s en verwijzingen naar hun rijke backcatalogus. Ironie van het lot wilde dat de groep het meest bijval oogstte wanneer ze een kurkdroge 4*4 beat in de zaal gooiden (en hem gelukkig al even snel weer afvoerden). Net als bij Haswell kende het concert van Autechre geen echte hoogtepunten. Ontgoochelend was de climax die op het einde van hun concert werd aangekondigd, vrij abrupt werd afgebroken. Het meest surrealistische beeld van de avond kregen we toen we op de eerste verdieping neerkeken op de massa bezoekers die meer in de weer waren met hun digitale accessoires dan met de krachttoer (toch wel) die de groep op het donkere podium gaf. Meer dan twintig jaar na hun oprichting lijkt de groep voor het eerst perfect te passen in de tijdsgeest. Children Of The Digital Age.
De verdwaalde Autechre-fan had er geen zin meer in. De club had vol moeten lopen toen King Midas Sound ten dans speelde, maar bleef halfleeg en liep verder leeg terwijl Kevin Martin samen met Roger Robinson en Kiki Hitomi hun set brachten. Ergens kan je hen dat niet kwalijk nemen. De eerste drie nummers ging de set compleet de mist in. Zowel de rookmachine als het geluid stonden afgesteld op een bizar maximum waardoor details verloren gingen en alles als een vette brij de zaal werd ingestuurd. Tot plots de vonk wel overkwam en de stomende, duistere, dubsteppende triphop je toch nog wurgde. Alleen was toen het kwaad al geschied. Enkelingen bleven verdwaasd achter in de Club en wisten niet wie er op het podium stond, anderen hadden er meer pret in half-lazarus de enkele fans te verstoren. King Midas Sound werkten vlug hun set af dat uitmondde in een prachtig stuk noise om dan vliegensvlug het podium te verlaten en niet meer terug te komen. Spijtig dat dit moet gebeuren met één van de beste namen op Hyperdub.