In onze voorbeschouwing schreven we benieuwd te zijn naar Hexvessel. Onze welgemeende excuses mocht u op basis daarvan in Het Patronaat gaan luisteren zijn. Wij hadden gehoopt op gezond-gekke psychfolk, maar in plaats daarvan kregen we dreadlocks (niks op tegen, sommige van onze beste vrienden hebben dreadlocks), rare hoedjes (niks op tegen, sommige van onze beste vrienden zijn rare hoedjes), en projecties met dusdanig veel mos en paddenstoelen, dat je er makkelijk een heel leger elfen op kon logeren. Nu kunnen wij doorgaans veel visuele onzin verdragen, zolang de muziek maar stevig op zijn poten staat. Maar dat was dus niet het geval. Waarschijnlijk skipte onze gelaatsuitdrukking heen en weer tussen een diepe frons en de slappe lach. Sorry als u naast ons stond doodsangsten stond uit te zweten – we zweren het: we zijn van de Tilburgse weed afgebleven. Op een bepaald moment waren we zelfs dusdanig het noorden kwijt dat we ‘stadion-flamenco’ in ons notaboekje kriebelden. Om maar te zeggen: wij vergissen ons ook wel eens, als we zo’n voorbeschouwing ineenflansen.
Gisteren deden we al de t-shirt-telling. Amenra moest het daarbij slechts afleggen tegen High On Fire en Sunn o))). Het verbaasde ons dan ook dat het toch niet bijzonder grote café Cul de Sac niet afgeladen vol zat om Amenra’s Mathieu Vandekerckhove aan het werk te zien als Syndrome. Dat de programmatie van Cul De Sac in het programmaboekje een beetje verborgen zat nà de zondagse Afterburner zal er wellicht iets mee te maken hebben. Nu, wie wél aanwezig was, wist blijkbaar wat er stond aan te komen en hield respectvol zijn bek. Er hing zelfs een bijna gewijde stilte. Vandekerckhove startte zijn set zoals zijn laatste plaat ‘Now And Forever’ start: met simpele, ingetogen gitaarloops. Weggedoken in zijn pet voegde de man daar uiterst geduldig dunne laagjes geluid aan toe, om ze er terstond weer af te halen. Vandekerckhove gaf en nam, en ging zeker niet voor de makkelijke intro-crescendo-climax opbouw. Ergens halverwege prevelde hij voorzichtig een paar woorden, om vervolgens over te schakelen op de lage, bijna zombiëske voordracht die we kennen van ‘Now And Forever’. Uiteindelijk volgde er alsnog een climax: met niet veel meer dan wat delay en goedgedoseerde feedback masseerde Vandekerckhove ons naar het eerste hoogtepunt van deze zaterdag. Overigens een extra vermelding voor de sobere zwartwitvideo van Tine Guns en Sander Vandenbroucke die het concert van een visueel element voorzag. Hoofdrollen werden gespeeld door vossen, onderwateropnamen van een revaliderend paard en een Lancia (het automerk, jawel), maar niettemin: veruit de mooiste visuals die we dit weekend zagen passeren.
The Pretty Things (we verwijzen u graag door naar uw lokale wikipedia voor het verhaal hoe The Pretty Things diep in de jaren 1960 uit hetzelfde minuscule kluitje grond als The Rolling Stones ontsproten) bewezen vervolgens dat ook oude en versleten mannen een bijzonder fris en energiek concert kunnen spelen. Vooral Dick Taylor stond het hele concert door in een dusdanig geriatrische pose, dat we een flinke hernia vermoedden, maar gelukkig viel dat in zijn gitaarspel dus niet te horen. Zowel Taylor als frontman Phil May stonden met dusdanig veel plezier te musiceren, dat ze niet de hele ‘historisch correcte’ santenboetiek aan toneeltjes nodig hadden die van Psychedelic Warlords gisteravond zulk een tenenkrommende bedoening maakten. The Pretty Things stonden zich gewoon heel goed te amuseren – en als ze tegelijkertijd effe aan hun plaats in de muziekgeschiedenis konden herinneren, was dat lekker meegenomen. Wanneer ‘L.S.D.’ werd aangekondigd ging – wat had u gedacht – héél even het dak van de Main Stage eraf. Dat de liefde wederzijds was bleek toen ‘Roadrunner’ ter plekke werd omgedoopt tot ‘Roadburn Lover’, al zou het ook kunnen dat dat ergens tussen onze gehoorgang en onze hersenen gebeurde. Entertainende geschiedenisles, dus.
Amper één song hoorden we van Les Discrets (de band stond ongelukkig tegelijk met The Pretty Things geprogrammeerd) maar die song was wél goed genoeg om een serieuze mentale nota te maken: ‘opnieuw te checken wanneer nog eens in de buurt’.
Eternal Tapestry wordt aangevoerd door broertjes Nicholas en Jed Bindeman (van Jackie O Motherfucker en Heavy Winged). Live treedt Eternal Tapestry echter aan als kwintet. Het kan ook een sextet geweest zijn, want de heren waren nogal zuinig met licht. De Bindemans begonnen hun set met een bedrieglijk lieflijk stukje kosmische synth. Wanneer het hele Patronaat relaxt genoeg was, werden alle sluizen van de hel opengezet voor een explosieve portie bijzonder chaotische psychrock. Denk: John Bonham op drums, maar dan met voldoende drugs achter de kiezen om Keith Moon een week op de been te houden. Geleidelijk aan evolueerde de set naar iets minder tribale en meer gestructureerde motorik kraut-wateren. Af en toe werd zelfs een liedje in de krankzinnige geluidsstorm gesmokkeld, soms zelfs een liedje dat naar country neigde. Hoogtepuntje.
Is het op Roadburn doorgaans zaak om netjes op tijd af te zakken naar een concert, omdat je anders wel eens voor een bomvolle zaal kunt komen te staan, dan valt dat doorgaans mee voor concerten op de Main Stage. Niet zo bij Electric Wizard. Langs welke kant we de zaal ook trachtten binnen te raken, nooit zagen we wat anders dan een muur van brede en hoge ruggen. Electric Wizard was vandaag dan ook de centrale band, die bovendien ook nog een stevig stuk van de affiche cureerden. Wat we hoorden klonk goed, maar zo tussen de achterste muur van de zaal en die muur van ruggen was er weinig pret te beleven. We besloten dan ook die lichtjes claustrofobe situatie in te ruilen voor zekerheid op een goeie plek bij Goat. Gelukkig kunt u in het verslag van collega (dv) wél over Electric Wizard lezen.
Goat‘s ‘World Music’ was één van onze favoriete platen van 2012. Rond geen enkele band op deze Roadburn hing zulk een hype als rond Goat. De plaat komt met een uitgebreid verhaal – een Haitiaanse stam die onderdak heeft gevonden in shitville, Zweden en van daaruit zijn voodoopraktijken in geluid omzet. Ons onboard marketing-alarm ging dusdanig in overdrive dat we het garantie-gewijs hebben ingeruild voor een boekenbon, maar toen we uiteindelijk toevalligerwijs toch enkele noten van Goat opvingen, wisten we meteen: dit willen we hen live wel eens zien waarmaken. Speciaal voor de gelegenheid hadden we de afgelopen maanden geen enkel youtube filmpje van Goat bekeken, om toch maar de verrassing te bewaren. En het moet gezegd: de Zweden losten onze verwachtingen volkomen in. Qua looks – die geheel uit goud opgetrokken djembéspeler! – losten ze alvast alle verwachtingen in. Goat zag eruit als een hybride van Chrome Hoof, Prince Rama en de Gilles van Binche en eigenlijk klonken ze ook zo. Muzikaal brachten ze de volledige ‘World Music’ plaat, met hier en daar een toef extra subsonische bas en uitgebreide outro’s, die vooral uitblonken in monolithisch beukwerk. De twee keurig gesluierde frontdames voerden daarbij ook nog eens een onafgebroken sjamanistiche dans uit – onze spieren verzuurden alleen al van het kijken. Goat was live dus een feestje voor alle zintuigen. Wàt een gulle band. Ook blij om vast te stellen dat de Roadburn Community deze regenboogervaring warm omarmde, maar ondertussen hadden we niet anders verwacht.
Het stukje Psychic TV dat we in de gauwte meepikken bedekken we graag met de mantel der liefde, al is het maar omdat we niet graag zouden hebben dat Genesis P. Orridge vanavond aan ons bedje zou komen spoken.
