Het feest is alweer bijna voorbij, maar de hoogmis moet nog komen. Neurosis speelt deze laatste dag de rol van gastheer, en zal uiteindelijk het laatste sacrament toedienen met een uit graniet gehouwen concert.
Maar zover zijn we dus nog niet. Van Grails halen we helaas nauwelijks het laatste nummer, maar daar hadden we gerust een hele set van kunnen uitzitten. Mooi gelaagde postrock met een dubby ondergrond, deed zelfs wat aan Massive Attack op z’n donkerst denken bij momenten. Staat alvast op ons lijstje ‘nog nader uit te checken’.
Six Organs of Admittance verraste vervolgens in de kleine zaal, met een aanzienlijk steviger geluid dan we met de albums in het achterhoofd hadden verwacht. Nochtans had Ben Chasny enkel z’n akoestische gitaar en wat pedalen meegebracht, maar hij jaagde die wel door verschillende versterkers, met een lekker zwaargelaagd geluid als resultaat. De bezwerende basplukken gingen er lekker door stampen, en vormden een voortdurend drijvende kracht voor z’n virtuoos gitaarspel. Soms klonk het zuiders, dan weer meditatief oriëntaals, en af en toe ging Chasny in de overdrive en bracht hij z’n songs met een zinderende feedback tot een hoogtepunt. Een soloperformer moet doorgaans al van goede huize komen om ons van begin tot einde in de zaal te houden, Chasny slaagde er moeiteloos in, en deed ons roepen om meer.
Gelukkig werd deze topper gevolgd door gewoon nóg eentje, in de grote zaal. Dylan Carlson van Earth heeft de laatste jaren een indrukwekkende hernieuwde grip op z’n carrière gekregen. Na onverhoeds met drie obscure langspelers een hele generatie te hebben geïnspireerd tot een nieuwe ontwikkeling binnen de metal, bouwt hij nu voort op dezelfde grondslagen, in een compleet nieuwe richting. Earth is heden ten dage elementale rock, die elke riff tot op de hartslag vertraagt en binnenste buiten keert. De perfecte soundsystem van de Grote Zaal deed weeral z’n werk, en de loeiharde, vuistdikke sound viel in al z’n glorie te bewonderen. Earth op Roadburn was een puur genot, ook voor het oog- alleen al het slow-motion drumwerk van Adrienne Davis was voldoende om een trance te induceren.
Misschien was het door die twee prachtconcerten, dat we lichtjes teleurgesteld waren in Om. We waren nochtans gewillig- de eerste zaalvullende basgroove lieten we los door de knoken gaan- maar na enkele nummers sloeg al de déja vu toe. Was deze band op plaat niet gevarieerder, avontuurlijker, kronkelend eerder dan rechtdoor? In elk geval besloten we ons stilletjes terug te trekken, nog wat te gaan keuvelen in de merchruimte, en de mentale voorbereiding aan te vatten op het gebeuren van de avond: Neurosis.
Want vergis u niet, de band heeft z’n welhaast mythische reputatie voor een reden: in de aanloop naar hun aantreden op Roadburn was de sfeer in de Grote Zaal met een rituele dolk te snijden. De band beschouwt elk optreden als een loutering voor lichaam en geest, en de ontlading bij aanvang was dan ook bijna tastbaar- van bij de eerste aardschokkende riff en de explosie van over-the-top visuals op het netvlies ging de hele congregatie uit z’n dak. Neurosis live is het dichtste wat de mensheid ooit bij een veldslag op Midden-Aarde zal geraken, en dat zal altijd zo blijven. Graag hadden we nog meer details gegeven, en even graag hadden we nog verslag uitgebracht van Skullflower en het ambient broertje van de headliner, Tribes of Neurot. Maar we waren zalig lamgeslagen, en konden nog slechts in een vreemdsoortig chaotische staat van zen worden afgevoerd. Loutering van lichaam en geest indeed.
NAWOORD: bij de finale edit van deze teksten slaan we er nog even de reviews bij diverse collega’s erop na. En wat blijkt: iedereen heeft zowaar z’n hoogst persoonlijke Roadburn meegemaakt, vaak volledig verschillend van, of zelfs ronduit tegengesteld aan de volgende. Ik denk dat zulks nog het beste bewijs is, en het grootste compliment: Roadburn is voor iedereen z’n eigen trip.