Het Gentse Raketkanon trok voor de opnames voor hun tweede plaat afgelopen zomer richting Chicago, richting Steve Albini. Het kwartet nam hiermee de enig juiste en mogelijke beslissing om hun mix van noiserock, sludge, doom, posthardcore, postmetal, psychedelica en experiment quasi perfect in te blikken. De stempel van Albini is hier en daar bijna letterlijk te horen, zeker bij de soms ietwat blikkerig klinkende drums en bij sommige gitaarlijnen. Niet dat we daar iets op tegen hebben, want het past prima in het geheel. Het mocht trouwens ook wel weer, die opvolger, want het debuut dateert inmiddels uit 2012, een eeuwigheid dus, al bleef de groep in de kijker door de vele optredens die door een alsmaar groter en breder publiek worden gesmaakt. Niet dat Raketkanon het zijn luisteraars gemakkelijk maakt. Laag gestemde gitaren, zwaar vervormde zang en tegendraadse ritmes dragen de acht nummers, allen getiteld met jongens- en meisjesnamen. Op de tweede helft zijn de synths van Lode Vlaminck prominenter aanwezig. Ze zijn echter net zo eigenwijs averechts als de rest van de muziek, die soms licht maar meestal behoorlijk stevig is, al blijft het behoorlijk avant-gardistische noiserock. Pieter-Paul Devos haalt het diepste uit de kan, de concurrentie aangaand met die andere Gentse maniakale zanger: Sam Louwyck, die het net zo inventieve Falling Man leidt. ‘Florent’ opent de plaat en is de vooruitgeschoven single, met video, die eigenlijk de toon zet voor de ganse plaat. Wie dit nummer te gestoord vindt, zal met de rest van de plaat zeker niet uit de voeten kunnen. ‘RKTKN#2’ is iets minder toegankelijk dan we vooraf dachten, maar daar zijn de dubbel blij om. Uitdagend juweeltje.