‘RIP USA’ is het nieuwe album van Bleubird en deze windt geen doekjes om zijn giftige politieke angel. De spreekwoordelijke pleister op de wond wordt aangereikt door Jacques Bruna die onder zijn vogelpseudoniem de harde waarheid onomwonden aan de man brengt. In zijn wereld tiert overal het onrecht, dat vooral van hogerop wordt gedirigeerd. Een stevige punkriff vormt de inleiding en vuurspugende woorden vliegen vervolgens in het rond, overtuigend en overdonderend. Elke song barst van de slimme toespelingen, metaforen en poetische tongdraaiers op een manier zoals we die kennen van het Anticon label. Enkele gastbijdragen van vrienden Subtitle, Sole, Alias en Nuccini zijn daarom gepast, maar overheersen Bleubird niet. De stijl van deze langspeler hangt tussen punkrock (‘RIP USA’), electro-hop (‘Switchblades’) en compostities met gemanipuleerde instrumenten in ‘Blackhawk Down’. Het nummer ‘Writer’ is zelfs geproduceerd door het Hollandse duo Luwte, die recent nog op een MTG stonden. Humor neemt daarbij vaak de overhand, getuige een citaat als "Is Ibiza where the holocaust was?’". Vooral wanneer Bleubird besluit te rappen tegen zijn kat, die meemiauwend de battle aangaat. In ‘Killguys’ predikt hij; ”I gotta kill Tom Waits, I gotta kill Neil Young, I gotta kill Mike Patton before * _* does a song with him", de leegte daarbij met opzet open gelaten. Die mag de puzzelaar die van cryptische spelletjes houdt zelf invullen. Iemand die het Gonzo embleem van wijlen Thompson in de liner notes zet, is op de goede weg. "Captain, eat your beefheart out!" De ‘Pilgrim Of The St. Zotique’ -ep dient als voorproefje en bevat een aantal nummers van het nieuwe album plus enkele exclusieve nummers. Op deze vinyleditie is de productie verzorgd door Scott da Ros, Alias, DJ Mayonnaise en Sole en de intentie van songtitels als ‘Fuel For Hope’ en ‘Hell Country’ geven opnieuw duidelijk de richting aan. ‘From Supercold To Superheat’ is een reissue van bijeen geraapt Bleubird materiaal dat dateert van de periode 2000-5. In de vroegere songs is het politieke sarcasme nog gematigd en sluw. De politieke tracks zijn in de minderheid, maar zetten het mes pal op de keel. Teksten zoals ‘Men in suits with dead babies in their briefcase’ en situaties waar president Bush de duivel pijpt, zorgen voor (visuele) ranzigheid. In ‘Onward Christian Soldiers’ mengen oorlogsbeats zich met scratches over een ouderwetse religieuze propagandasong. Ze illustreren duidelijk het traject dat Bleubird heeft afgelegd.