Moet je een plaat zoals ‘Rio Bahia’ streng beoordelen? Op haar 25e album heeft de Braziliaanse sterzangeres zich weten te omringen met een heleboel uiterst bekwame musici, waarvan jazzpianist Kenny Werner, arrangeur Dori Caymmi en percussionist Ronaldo Silva de meest tot de verbeelding sprekende namen zijn. Hoewel de composities uiterst gedreven en met zeer veel gevoel voor technisch meesterschap uitgevoerd worden, getuigen de songs en hun instrumentatie van een muzikaal (over)conservatieve ingesteldheid. De zeemzoete – en zelfs af en toe met violen opgeluisterde – bossa nova- en samba-deuntjes vliegen je rond de oren maar beklijven zelden. Platenmaatschappij Farout Recordings kon natuurlijk niet blijven doorgaan op het pad van de haast uitgemolken combinatie elektronica-met-Braziliaanse-geluiden; overschakelen naar een kruising met vocale jazz biedt, zoals ‘Rio Bahia’ bewijst, ook niet automatisch het verhoopte antwoord als de geesten er niet rijp voor zijn. Enkele jaren geleden ondernamen de familie Morelenbaum samen met Ryuichi Sakamoto een soortgelijk samenspel tussen de twee genres (resulterend in het wondermooie album ‘Casa’) dat in alle opzichten superieur was aan Joyce’ nieuwste.