Cellist Erik Friedlander uit het circuit rond John Zorn is niet uitzonderlijk vanwege zijn werklust en productiviteit. Dat kenmerkt wel meer musici die opereren op het grensgebied tussen improvisatie en compositie. Hij onderscheidt zich van die anderen in het onverminderd hoge niveau van de muziek die hij uitbrengt. Dat blijkt maar weer eens te meer op ‘Rings’, een cd die hij opnam met zijn trio Black Phebe, dat verder bestaat uit slagwerker Satoshi Takeishi en Shoko Nagai op piano en accordeon. Volgens Friedlander, die alle stukken schreef, bestaat Black Phebe eigenlijk uit twee trio’s, afhankelijk van het instrument dat Nagai bespeelt. Op piano stuurt ze de muziek richting jazz en klassieke muziek. Neemt ze de accordeon ter hand, dan vertrekt het trio bijna automatisch naar regionen van wereldmuziek. Het maakt niet uit op welk gebied ze zich begeven, de muziek is steeds fijnzinnig. Het trio heeft aandacht voor de onderlinge verhoudingen. Niemand probeert de anderen te overstemmen. Daar ligt het sensitieve, zachtaardige geluid van Friedlanders cello aan ten grondslag. Hij houdt het volume laag, en opent daarmee ruimte voor de anderen om samen fragiele bouwsels op te richten. Zo is ‘Solve Me’ een exercitie in harmonische pasteltinten, alsof je luistert naar een muzikale interpretatie van een studie in mist van de schilder Turner. Al ademt ook het daarop volgende ‘Canoe’ kalmte, het is aanzienlijk meer jazzy en ritmisch in de manier waarop de drie hun instrumenten bespelen. Maar waar Friedlander zonder meer in uitblinkt, is zijn vermogen om schitterende, gloedvolle melodieën te bedenken. Op papier én tijdens het spelen.