Lang niks van Wixel gehoord. Maar nu is Wim Maesschalck – uit Zaventem City – helemaal terug met een cassette op Jorkskred, het label van de Amsterdamse grafisch designer / kunstenaar Louis Reith. Maesschalck kreeg van zijn vrouw een Revox B77 bandopnemer cadeau en ging er meteen mee aan de slag. Vervolgens vloog de bandopnemer in de fik. Al wat overbleef waren de tapes, waarvan Maesschalk deze ‘Revox Tapes’ brouwde. Het resultaat – een tape op 77 exemplaren (u hebt ‘m?) – bevat negen instrumentale composities, vol mooie gesatureerde klanken, voorzichtig aangezette akoestische gitaren, licht-industriële geluiden, en (veel) ruis. Hier en daar een verdwaald omgevingsgeluid ook – als Maesschalck die roepende kinderen al niet met opzet opgenomen heeft, kunnen we ons niet anders dan voorstellen dat hij handenwrijvend tot de vaststelling is gekomen dat ze op zijn opnames waren beland.
Hoogtepunten? Door ‘Five Chord Waltz’ en ‘Chord Shimmer’ klinkt de melancholie van Mount Eerie… Het zal wel aan dat orgel en die mineur-toonaard liggen. Op ‘Gtrs + Sticks’ is de bandrecorder het opvallendst aanwezig, niet alleen door ruis, maar ook door het soms half wegvallen en verspringen van geluid: analoge glitch. En afsluiter ‘Melancholische Waltz’ doet dusdanig zijn naam eer aan, dat we bij een eerste beluistering gezworen zouden hebben dat het pianowerk gesampled was van Tom Waits‘ ‘Franks Wild Years’.
Lof is ook op zijn plaats voor de vormgeving van Louis Reith: zelfs het briefje met de downloadcoade is een mooi ding – elke code werd handmatig met een een ouderwetse typemachine op een schoon gedrukte inlay getikt. Het slechte nieuws: al voor het ter perse gaan van deze Gonzo (circus) was de tape uitverkocht en het lijkt er niet op dat er een herdruk komt. Het goeie nieuws: op wixel.bandcamp.com/music kunt u voor een schamele vijf euro alsnog een digitaal exemplaar op de kop tikken.
Een comeback op 77 exemplaren, heet dat eigenlijk ook een comeback?