Spreken ze in Oostenrijk een woordje Italiaans? Niet echt, al heeft het land een woelige geschiedenis met het buurland. Cineploit is echter een Oostenrijks label, opgericht in 2012, dat zich richt op de Italiaanse cinema uit de jaren 1960, 1970 en een beetje 1980, met de nadruk op exploitation en horror. Dan komt het genre Giallo natuurlijk al snel bovendrijven. Het label wil obscure soundtracks van toen of artiesten van nu die eer betonen aan de meesters van toen, een forum bieden. De singles in de serie Exploit zien er alvast fantastisch uit, inclusief bloederige picture discs. De Cine-reeks is daarmee vergeleken sober, al is het opzet net zo goed het promoten van dit soort muziek. Het bataljon synthesizers die op de website staat afgebeeld van Zoltan zegt daarbij voldoende. Orgasmo Sonore is toe aan zijn tweede verzameling interpretaties. Frank Rideau is de man achter dit project, waarmee hij al jaren obscure nummers uit de Italiaanse cinema covert, en ze tegelijk naar zijn hand zet. Hij neemt tracks van Ennio Morricone, Goblin en de Griek Mikis Theodorakis onder handen, maar net zo goed stukken van de Franse psychedelicus François de Roubaix, Stelvio Cipriano en Walter Rizzati. Rideau maakt de stukken net iets funkier dan ze waren, wat ze meteen een hedendaagse invulling bezorgt. Sospetto, de componisten Christian Rzechak en Hobo Jeans, creëren een imaginaire soundtrack voor een donkere film die niet bestaat, maar in een onbewaakt moment als een soundtrack bij één van de vroege prenten van Dario Argento zou kunnen worden bestempeld. Die werden van muziek voorzien door meester Morricone en Sospetto steekt de man met hun werkstuk naar de kroon. Zowel label als muzikanten hebben niet alleen de feeling met de Italiaanse (horror-)cinema, ze proberen er net zo goed iets persoonlijks en interessants mee te doen. Freaks of niet, het is aangenaam luisteren naar muziek die past bij films waar we zelf een boontje voor hebben.