De voordeur naar de Kleine Zaal van 013 had veel weg van een tijdsportaal, deze vrijdag. Het enige wat ontbrak was een borstelige kokosmat met daarop in kleurige letters ‘Welkom in Nuggets’. Een korte trip door de jaren 1960, cruisend in al dan niet wel opgeknapte oldtimers.
Als eerste werd het podium betreden door Night Beast, een trio dat uiterlijk zo uit een afdeling van Tour Of Duty lijkt te zijn gevallen. Te grote legerjas, daarop een enorme button en daarboven een iets wat gedrogeerde blik achter een bos van verward haar. Night Beast heeft de vintage uitstraling in ieder geval perfect in orde. Anders is dat met de apparatuur. Bij aanvang blijkt het pedalenblok niet in orde, wat meteen voor een vertraging en ongemakkelijk moment zorgt. Als dat echter is verholpen, trapt Night Beast de garagedeuren open met ronkende en rammelende rock. Een hoopvol begin, maar gedurende het half uur dat het trio speelt, blijkt dat de heren vergeten zijn de handrem los te zetten. Hoewel vermakelijk komt de jaren 1960 garagerock van het drietal nooit echt opgang. Het is eerder de geur van een brandende motor dan van brandend rubber die de band omschrijft. En zelfs als de bassist het publiek in tuimelt (meer vallen dan springen), mist Night Beast de sensatie om meer te worden dan een leuke opwarmer. Geen foute noot gevallen en de verveling ook niet toegeslagen, maar over een week vergeten.
Geheel anders is dat met The Black Angels. Om de auto analogie doortrekken, gaat bij dit vijftal de handrem er wel af zonder een significante verandering in de snelheid. Maar daar waar het voorprogramma voortdurend tegen een begrenzing leek te botsen, verkiest The Black Angels er voor te cruisen. De motor prachtig rammelend op een constant toerental met hier en daar een kleine versnelling. Het kwintet passeert in een kleine anderhalf uur invloeden variërend van Spacemen 3, Spiritualized tot The Jesus And Mary Chain en Joy Division, maar anders dan het gros van de revivalbands weet The Black Angels er werkelijk een eigen draai aan te geven. Natuurlijk is er de referentie aan The Doors, vooral door het uiterlijk maar soms ook de stem van voorman Alex Maas. Nooit is deze echter de leidraad. The Black Angels broeit en laat een al zwetende zaal uit de poriën gutsen. Veel van Phospene Dream komt voorbij, niet altijd even sterk als op de plaat, maar zeker overtuigend. Eenduidige en gerichte vintage, raak en pakkend, als een perfect opgeknapte ’69 Chevy. Aangevuld met wat moderne middelen en versie olie voor de eigen stijl en souplesse. En met zeer passende koplampen, maar daar zou ik deze keer niets over zeggen.
013, 9 september 2011, Tilburg