Tot voor kort handelde Locrian in een soort black metal die niet door black metalmuzikanten leek te zijn gemaakt, maar door aan H.P. Lovecraft verslingerde dark ambient-protagonisten met een industrialverzameling (zoals voor Gnaw Their Tongues of Servile Sect het tegenovergestelde geldt – als u begrijpt wat ik bedoel). Tegelijk hebben de tentakels van black metal dezer dagen in zulke afgelegen plaatsen weten door te dringen, dat er eigenlijk geen grenzen meer te trekken zijn. En al helemaal niet wat betreft Locrian, want het trio bedient zich op haar vijfde album net zo zeer van back metal, als van shoegaze, en is daarmee wie had dat ooit gedacht toegankelijker dan ooit. Het visitekaartje, de opener Eternal Return, wordt gedragen door een simpele synthesizermelodie tegen de achtergrond van de gestaag zagende buzzgitaren als de vokills er niet waren geweest had het zo Jesu kunnen zijn. Andere nummers zijn zelfs van dat laatste restje ontdaan, zoals Two Moons, dat klinkt als Mogwai-met-drones, en de geweldige titeltrack, die begint als een outtake van de Master Musicians Of Bukkake in een serieuze bui en na veel feedback uitmondt in grote postrock. Het voorlaatste nummer is meer klassieke Locrian, waarbij de band blijft hangen in een zwarte muur van een enkel vervormd gitaarakkoord, met krijsende zang en drums die nooit echt op gang komen, als een groot dier dat vast zit een val, in woedende doodsnood. Het laatste, lange nummer voert ons van akoestische gitaargetokkel, via synthdrones en onderaards gerochel, langs slepende dronerock en de dreiging van piano in bijna-stilte, naar een korte maar denderende doomfinale. Verrassende plaat, waarop we bij iedere keer luisteren steeds weer andere elementen ontdekken.