Minimaal componist Richard Chartier (LINE) houdt ervan om minuscuul bronmateriaal te stretchen en onherkenbaar te vervormen. Op de cd Retrieval worden geluidsflarden uit analoge tapes verlengd en geloopt tot vijf zacht dreunende monstertracks met een melodieuze ondertoon. Wie houdt van het rijke dreunpalet van Thomas Köner of Monos zit goed voor een aangename zweeftvlucht en een zachte landing. De trouwe lezer weet dat wij de minimalistische school niet ongenegen zijn, maar soms overschrijden de heren onze tolerantiegrens. Op RePostPostfabricated maakt Chartier ons deelgenoot in de drieëntwintig minidisc geluidspartikels die ooit dienst deden om het originele Postfabricated (1999) te componeren. In hun naakte vorm maken deze klankjes nauwelijks emoties los. Onze gedachten drijven weg naar oortesten op de lagere school, een stalen vork in de microgolfoven, een bekraste plaat, of een rinkelende gsm die te dicht in de buurt van een pc komt. Snel naar de tweede cd, waar aan het kruim van het microwave genre gevraagd wordt om iets nuttigs te doen met het door Chartier geproduceerde geplop en gekraak. Het indrukwekkende deelnemersveld (Coh, Alva Noto, Matmos, Taylor Deupree en vele anderen) redt de meubels en waardeert deze dubbele cd op tot een genrekenmerkende microglitchcompilatie. De ritmische bijdragen van Goem en Asmus Tietchens overtuigen, maar het compositorisch sterkere ijsblokje van Sogar overklast alles. Ondanks de degelijkheid van de verzamelaar, hoeft er wat ons betreft geen ReRePostPostfabricated vervolg te komen. Want dit genre heeft immers al jaren geleden zijn geheimen prijsgegeven, plopperdeplopperdeplop nog aan toe!