Het zat er enigszins aan te komen dat Ben Lukas Boysen vroeg of laat zijn naam zou verbinden aan de soundtrack van een film. Als Hecq produceerde hij sinds 2003 immers al zeven albums voor Hymen waarin hij uitblonk in (donkere) atmosferische sfeerschepping en verhalende soundscapes. Daarnaast leverde hij muziek voor prestigieuze advertenties van onder meer Greenpeace, BMW en Leica. De man weet ondertussen hoe beeld met geluid te lijmen. Met Restive, een bizar en brutaal liefdesverhaal vol huishoudelijk geweld van de Amerikaanse regisseur Jeremiah Jones, is het eindelijk zo ver: een soundtrack die wordt uitgebracht als een zelfstandig album. Je hoeft de film gelukkig niet gezien te hebben om te horen dat deze Duitser zijn vak verstaat. In het slotnummer krijgt Boysen bovendien de hulp van niemand minder dan Nils Frahm. Boysen heeft een oor voor dramatiek en spanning en weet met een combinatie van elektronische en akoestische geluiden (onder meer piano) onze aandacht goed vast te houden. Naar het midden en einde toe wordt de sfeer gitzwart à la Lustmord en krijgen we meteen een indicatie dat Restive geen vrolijke aangelegenheid is.
De vele gastvocalisten op de tweede solorelease van Philipp Münch –Tim Kniep (Synapscape), Kyung-Hi Roho, Riotmiloo (Eva|3 en Dan Gatto (Babyland, Continues)- illustreren de stilistische heterogeniteit van deze Duitser. In twaalf nummers doorloopt hij vier decennia elektronische muziek, slalommend tussen ritmische noise, ambient, industrial, minimal wave, power electronics en electro(pop), waardoor Mondo Obscura redelijk moeilijk te definiëren valt. De ene keer domineert de agressie, de andere melancholie en ingetogenheid. Namen die ons willekeurig te binnen springen, zijn onder meer Dark Day, Mark Lane, X10 en zelfs Calva Y Nada.
Olivier Moreau (Imminent) en C-drík Fermont hebben Axiome zeven jaar laten rijpen om opnieuw van zich te laten horen en een album te presenteren. Net als Münch plunderen ze grotendeels hetzelfde elektronische spectrum, maar voegen daarbij ook nog acid, IDM, techno en breakbeats toe aan het geheel. Nerveus en neurotisch zijn de vlaggen die de behoorlijk zware lading dekken, maar om het geheel niet té onhermetisch te maken valt er in de diepte zo nu en dan ook een melodielijn te ontdekken.