‘Say Hello And Wave Goodbye’, mensen met een fascinatie voor de wansmaak weten dat het een überstinker is van de hand van Soft Cell. Anderen leven gelukkig in het ongewisse en waren present op dag drie van Resonance. Het festival ruilde zijn vaste stek in de Vooruit in voor de Limonade, zonder twijfel één van Gentse meest charmante cafés/clubs. Honderd twintig zielen waren present op de laatste festivalavond wat het plakkaat ‘Sold Out’ opleverde.
Terecht, want op de affiche stonden twee topnamen geprogrammeerd. Andreas Tilliander opende de avond onder zijn alter ego Mokira. Volgende maand komt op het Typelabel zijn nieuwe plaat ‘Persona’ uit. Saillant detail, de plaat viel twee weken geleden al bij ons in de bus, Tilliander had vrijdag pas een exemplaar weten te bemachtigen, nadat hij had opgemerkt dat zijn plaat al als fileshare op het web te vinden was. Tilliander leverde een klassieke set af, openen met een diepe soundscape, subtiel dubby beats introduceren en op het eind aansluiting zoeken met de dansvloer, maar toch gevoelig afstand houden. Het eerste gedeelte klonk als goede Tim Hecker, de afsluiter rook naar singelversie van de ambienthouseklassieker ‘Towers Of Dub’ van The Orb, geen slechte referentie overigens. Tilliander heeft klasse en overtuigde moeiteloos. Enig minpunt was de middelmatige klank, in vergelijking met de degelijke luidsprekers in de Vooruit leek het soundsystem in de Limonade wel erg mager. En toen kwam, zag en overwin Deep Chord. Het duo uit Detroit/Chigaco leverde twee jaar terug met ‘The Coldest Season’ een unieke plaat af en was mee verantwoordelijke voor de heropleving van de dubtechno, het genre dat in de vroege jaren 1990 een hoge vlucht nam met baanbrekend plaatwerk op Basic Channel en Chain Reaction. Het optreden van het duo was een one-off show (ingevlogen op zondag en maandag al weer teruggevlogen) en hun eerste optreden op Belgische bodem. Slechts één uur voor het optreden werd het voor het duo duidelijk dat ze gevraagd werden om een ambientset te spelen, de wankele communicatie met hun management was de oorzaak van dit euvel. Wie Deep Chord op de laatste editie van het Spaanse Sonarfestival aan het werk zag, weet dat de groep live een dubbeltje op zijn kant is. In Barcelona leverde men een snoeiharde, inspiratieloze technoset af. In Gent kregen we de groep te horen zoals we ze kennen van ‘The Coldest Season’ maar dan net een versnelling hoger. Wat mij persoonlijk zo intrigeert aan minimale dub is de kracht van de herhaling, altijd het zelfde monotone ritme – tien minuten ver, en de hartslag van alle aanwezigen liep synchroon met de beats – dat door subtiele, kleine wijzigingen muteert en onverwachte terreinen verkent. Rod Modell en Steve Hitchell werkten zich uit de naad en wisten het tempo strak en open te houden. Afwezigen hebben vaak ongelijk, Deep Chord bracht één van de beste concerten van de laatste tien jaar. Een excellente afsluiter van het festival. Aftellen tot de editie 2010. Vingers kruisen …