De film Res Dej Inte! (Stay Down) van Richard Jarnhed duwt ons met het gezicht naar beneden de goot in: paranoia en andere psychologische defecten, straatcriminaliteit en zinloos geweld overheersen het leven van drie jongerenbendes. Voor de soundtrack wou Simon Kölle (Abnocto en Musterion) naar eigen zeggen sterk afwijken van de traditionele Zweedse filmmuziek, die volgens ongeschreven wetten enkel uit cello en piano mag bestaan. Kölle slaagt in zijn opzet met een beklemmende collage van dark ambient bromtonen met enkele originele toetsen (orgel, didgeridoo) en een echte tranentrekker als titeltrack. De twee multi-instrumentalisten achter Manikari combineren hun interesse in alchemie met een jazzattitude en een voorliefde voor improvisatie. Toch wordt hun muziek nooit richtingloos want hun mix van keyboards, gitaar en banjo wordt in een repetitieve cadans gegoten door cimbalen en drums. De totaalklank van Manikari doet dan ook erg Oosters en meditatief aan, en deze cd komt het best tot zijn recht in een schaduwrijke omgeving met de apparatuur geprogrammeerd op herhaal eindeloos. Roses Never Fade waart vooral rond in metalkringen, en dat laat zich voelen in het artwork: monsters, kerkhoven en een stevig uit de kluiten gewassen strop. Maar hun rustige folk noir grijpt veeleer terug naar het gepatenteerd genregetrouwe akoestische gitaarspel en de typische fluisterzang die vooral voorkomt bij Amerikaanse varianten uit de Projekt-stal als Lycia en Thanatos. Laat er geen twijfel over bestaan dat Roses Never Fade hun instrumenten beheersen, maar de inspiratie is te bleek. Hierdoor wordt het een zware dobber om, net als bij de albums van de geciteerde voorbeelden, deze cd in één ruk uit te zitten. Het is enkel om professionele redenen dat we de rit uitrijden tot aan de welkome afwisseling van het experiment God Gone.