Begin september liet Justin Vernon in het Britse Blad NME optekenen dat hij voor bekeken houdt als Bon Iver. Een dag later werd dat bericht ten stelligste ontkend door zijn platenmaatschappij. Nu, wat er ook van is, het lijkt erop dat Vernon zich ten volle kan uitleven in zijn hobbyproject Volcano Choir, waar hij zich laat bijstaan door een locaal postrockensemble uit Wisconsin. Gezien ze met zijn allen de muziek bijeenschrijven, is Vernon hier één van de jongens, een plek die hem beter afgaat dan wanneer alle spots op hem gericht staan, zo merkten we bij de recentste optredens van Bon Iver met band. Repave klinkt een pak wereldser en levendiger dan zijn solowerk, doordat Vernon geruggensteund wordt door een stevige band en hij zelf vaker de lagere registers opzoekt. Zo doorleefd als op het weergaloze Byegone en Dancepack hebben we zijn bariton nog niet gehoord. Als groep heeft Volcano Choir een enorme stap voorwaarts gezet sinds voorganger Unmap. Er wordt puik gemusiceerd, de diepe drumslagen en de krachtige gitaren verleggen het actieterrein van navelstarende folk naar breed opgezette rock, in de beste betekenis van het woord, met The National en Arcade Fire als referentiekader. De nummers klinken volgroeider en weten meteen te overtuigen. Het is even schrikken als in afsluiter Almanac vanuit de achtergrond een opzwepend synthesizermotief komt aanzetten dat je eerder bij Goose of Soulwax zou verwachten. Maar wie Vernon een beetje kent, weet dat hij de luisteraar finaal graag even plaagt, denk maar aan de jaren 1980 pastiche Beth/Rest die zijn laatste soloplaat afsloot. Of Vernon Bon Iver al dan niet stopzet, valt nog af te wachten. Maar met Volcano Choir heeft hij een volwaardig alternatief achter de hand, waardoor de tranen alvast veel minder bitter zullen smaken. Het hobbyproject is volledig uit zijn voegen gebarsten.