Label Cuneiform noemt dit Noorse jazzkwartet een ‘powerhouse indie-jazz ensemble’. Bij een eerste beluistering gaat dat ongetwijfeld voor een conflict zorgen (zeker met knallers als The Thing in het achterhoofd), want de pastorale intro, met lyrisch basspel en lieflijke folkzang van componiste Ellen Andrea Wang, sluit nauwer aan bij de etherische ECM-traditie dan bij die van de robuuste, hedendaagse indie-jazz. Dat is echter een kwestie van geduld, want in vervolgstuk ‘Home’ zit plots wel een kloeke beat en gestroomlijnd samenspel van trompet en sax, waarbij de instrumentatie en souplesse van de jazz en de catchy thema’s van pop mooi vermengd worden. Écht goed wordt het pas met het dubbelluik ‘Esset’/’Call Me’, waarbij vooral het volgen van de melodie door de zanglijn in het tweede nummer opvalt. Zo sensueel en dansbaar als Wangs basspel daar is, zo zelfverzekerd en verleidelijk zingt ze ook. Een groot verschil met de folknimf die je hoort aan het begin van ‘Reminder’ en in ‘Wake Up’. Voor de rest is dit album een beetje als een mixschotel met voor elk wat wils, waarbij netjes gearrangeerde jazzpop (‘I Hang’) à la Jessica Lurie, klankexploratie (‘Hvor ble Den Avi’) en benevelde fjordenjazz-met-iele-trompetpartij naadloos hand in hand gaan. Geen mens die Pixel zal verdenken van werelddominantie (of plannen daartoe) op korte termijn, maar met Wang hebben deze jonge snaken, allen rond de 25, een troef in huis die hen binnen afzienbare tijd een plaatsje zou kunnen bezorgen tussen indie-jazztoppers als Polar Bear en Portico Quartet.