Redemption Process is zonder twijfel het beste album tot nu toe van de Franse zwartkijkers die te mager zijn om gezond te zijn. Sferische black metal is sinds het ontstaan van de band in 1997 het handelsmerk. Ondanks het overvolle geluid en de voor het genre typische keyboards is elke finesse perfect te onderscheiden. Een overdonderend geluid zonder in een geluidsbrij te vervallen, het is niet elke symfonische black metal band gegeven. Anorexia Nervosa klinkt net zo bombastisch als Laibach maar dan met de snel- en zwartheid van Cradle Of Filth. Cradle mag dan al het lichtend voorbeeld voor deze Fransen zijn, stilaan komt hun sound op eigen benen te staan. Het Poolse trio Behemoth blaast ons met zijn inmiddels zevende album letterlijk uit onze luie zetel. Wie dacht dat het trio niet extremer uit de hoek kon komen dan met Zos Kia Cultus is eraan voor de moeite. Extreme metal uit het bovenste schap en ideaal luistervoer voor doodgraverdagen. De vocalen worden met aan doodsverachting grenzende haat over de luisteraar heen gespuwd, terwijl muzikaal de limieten van snelheid en logheid worden afgetast. Het slot van The Nephilim Rising, het vierde nummer van de plaat, verrast daardoor nogal door zijn akoestische, maar heel bedrieglijke lieflijkheid. Het aansluitende Towards Babylon trekt daarna alle geweldsregisters open. Chrysantentijd of niet, Behemoth mag elke dag ons duiveltje komen bevredigen.