Dwalend door een stapeltje nog te recenseren cd’s en downloads kwamen we een aantal Belgische artiesten tegen die misschien muzikaal niet zoveel met elkaar gemeen hebben. Wat ze wel gemeen hebben is de aanhoudende kwaliteit van hun output, het eigenwijs blijven doen wat ze zelf willen en het zijn allen heel aimabele mensen. Bart Desmet (Barst) in een muzikaal vakje vastpinnen is geen sinecure, vandaar dat zijn eigen term ‘Wahnsinnsmusik’ de duidelijkste omschrijving is die hij (en wij) ervoor kunnen verzinnen. Hij houdt van uitdagingen, waardoor hij voortdurend met andere gastmuzikanten samenwerkt, op plaat en op het podium. Of gewoon weer helemaal alleen, zoals hij het helemaal in het begin deed. Om het voor zichzelf spannend te houden, gaf hij recent een paar soloconcerten, die al net zo indrukwekkend zijn als zijn show met een stel gelijkgezinden. Voor Record Store Day ging hij in zijn eigen vroege werk grasduinen om naar buiten te komen met vier zogenaamd gerecycleerde stukken die klinken als nieuwe nummers. In zijn eentje heeft hij, controlefreak zijnde, de vier nummers minutieus in elkaar gezet. Overrompeld worden we door de kracht en de schoonheid van deze plaat die, door de release op RSD, hem verdiend extra in de kijker zet.
Piloot kwam in onze radar vanwege Cyrille De Haes (Otto Lindholm), wiens plaatwerk we zeer hoog aanslaan. Behalve contrabassist Lindholm maken ook fluitist Florian Guibert en drummer JP De Gheest (Mark Lanegan Band, Joy As A Toy, Bààn) deel uit van het trio. Struikelblok zou die fluit kunnen zijn, maar is dat bij Piloot helemaal niet. Daarvoor bestaan effecten en dergelijke natuurlijk, want alleen sporadisch is de fluit echt als dusdanig te herkennen. Dat kunnen we net zo goed van de snaarinterventies op de contrabas zeggen, want ook hier klinkt niets zoals het lijkt. De Gheest houdt beheerst zijn twee kompanen in bedwang en zorgt ervoor dat de dromerig aandoende drones nergens te veel uit de pas lopen. Vijf nummers staan er op het kleinood. Nummers die telkens hemelsbreed van elkaar verschillen en toch duidelijk als van de hand van Piloot zijn te herkennen. Van intiem en gesloten tot uitbundig en bijna noisy geeft Piloot een uitstekend staalkaartje van zijn kunnen af. Net als voorganger ‘Recuerda Tu Futuro’ is de cassette gelimiteerd tot vijftig exemplaren.
Het Gentse Falling Man heeft met Sander Van den Broecke een zeer degelijke vervanger in de rangen sinds Sam Louwyck de benen nam. Het houdt het kwartet niet tegen om aanstekelijke alternatieve rocknummers te brengen waarbij de initiële invloed van The Fall stilaan naar de achtergrond is verdwenen. Het is allemaal een beetje funkier geworden, maar dan zoals Suicide en Sonic Youth het deden. Een beetje anders uiteraard doordat het viertal zelf een hele brede muzikale smaak en kennis in huis heeft. Vier nummers bevat de cd en dat is eigenlijk veel te weinig, zo goed zijn de liedjes. ‘Candy’ mag dan wel het vooruitgeschoven nummer zijn, de overige drie moeten geen noot of seconde onderdoen. Zo hoort rockmuziek te zijn: avontuurlijk en bijna dansbaar.