Gelukkig kan je Gonzo-dienaar tellen tot twintig, anders had hij niet geweten met hoeveel hij in de zaal stond aan het begin van de set van The Strange Boys. De jongens komen uit Texas en klinken als een The Libertines meets Bob Dylan. Een glimlach kon er nauwelijks af, maar dat was misschien de schuld van hun 6 uur durende rit van Rotterdam naar Brussel. De single ‘Be brave’ kon ons nog net bekoren, al de rest verdween in een eentonigheid.
Het uit Los Angeles afkomstige Fool’s Gold is een broeierige massa ethno-indie dat het moet hebben van zomerse vibes. Ook al scheen de zon buiten, de felle noordoosten wind deed iedereen rillen van de kou. In de donkere ruimte ontbrak de zon en de wind, maar deden de middenoosterse invloeden volop hun werk. Voeg daarbij de strakke afrobeat en de Hebreeuwse vocalen en je hebt een vreemd allegaartje van moderne wereldmuziek. Fool’s Gold brengt geen songs, maar ‘jammers’, ellenlange songs waar Vampire Weekend de hitjes uit mag plukken. De band doet het zonder hapklare singles, daarvoor zijn de nummers te lang, maar toch zette ‘Surprise Hotel’ iedereen in vuur en vlam. Het aanstekelijk gitaarriedeltje lijkt dan wel weggeplukt uit Paul Simons’ ‘Graceland’, het heeft nog nooit zo vrolijk geklonken. Als die beloofde hete zomer ons de komende maanden komt teisteren, zal Fool’s Gold de grootste hit worden op de zomerfestivals.
Op deze derde Domino-dag viel al een eerste annulering. Om persoonlijke redenen had Kelpe zijn verschijning afgezegd. Die afwezigheid sloeg een grote bres in het programma waardoor het lang, heel lang wachten werd op Rain Machine. De jongens van de bar leken zich net zo hard te vervelen als de op het volgende concert wachtende meute. Gelukkig was DJ Jasper er nog om het stille gat op te vullen.
Even leek het er op dat Kyp Malone met zijn Rain Machine alles ging goedmaken. Maar wat we vandaag geleerd hebben is dat Kyp binnen TV On The Radio ongetwijfeld te boek staat als waanzinnige madman, want heel veel serieux kwam er niet bij kijken. Een grapje op stond is altijd fijn, maar als de grap een solomoment wordt, is de pret snel weg. Het was nochtans goed begonnen. Laat je niet van de wijs brengen door de bronnen die verkondigen dat Rain Machine indie met een ethno-slag is. Daar was tijdens Domino niet veel van te merken. Wel, oerdegelijke indiesongs die het hectische van TV On The Radio in ADHD-gehalte met gemak oversteeg. Een prachtige groep muzikanten, met een opmerkelijke celliste, die de grappen van Kyp ondergaan als onderdanige sekte-leden. Songs als ‘Smiling Black Faces’ en ‘Give Blood’ waren absolute hoogstandjes met als toppunt het in crescendo opgebouwde noise-extravaganza op het einde. Als toeschouwer werd je echter het hele concert heen en weer geworpen tussen briljante momenten en plaatsvervangende schaamte. Had dit in een overvolle Club gestaan waren we nu smoorverliefd op Rain Machine. De flirt in de ABBox was een zwak pleziertje.