We komen er niet vaak, maar Paradiso heeft naast twee zalen ook nog een kelder, alwaar – naast verkoop van koffie, bier en tequila – zo nu en dan een band geprogrammeerd staat. De ruimte doet mij altijd een beetje denken aan mijn oude schoolkantine (die dan ook bijna diametraal aan de andere kant van de straat ligt), maar we zijn hier vanavond voor iemand die dat niveau ver overstijgt.
Hoewel met de release van haar nieuwste album ‘Stridulum II’ de buzz rond Nika Roza Danilova alias Zola Jesus flink begint toe te nemen, blijkt dat in de hoofdstad nog niet helemaal te zijn doorgedrongen, getuige de bescheiden opkomst (het gezellige Nederlandse nazomerweer zal ook niet geholpen hebben).
Of je wil of niet, Danilova’s lengte is het eerste wat opvalt als ze opkomt. Ze is sowieso erg klein, maar het contrast met de omvang van haar stem benadrukt dat nog eens extra. Ze heeft de training en het volume van een operazangeres, al valt dat laatste live mee, tenzij ze bewust lager in de mix wordt gehouden om haar stem de muziek niet te laten overheersen.
Danilova gooit zich direct vol in de set, die geheel zal bestaan uit nummers van haar meest recente album. Dat is jammer, want ook op het vorige album ‘The Spoils’ staan prachtige liedjes, maar tegelijk leent de live-opzet, waarin ze geflankeerd wordt door twee keyboardspelers die voor zover we kunnen zien alles live spelen (en voortaan niet meer mogen meezingen), zich vooral voor de kale muzikale invulling van ‘Stridulum II’, waarbij Danilova’s stem vol tot haar recht komt.
Zo vol, dat Josh Ritter, die meters boven onze hoofden een gevoelige toegift probeert te spelen, het allemaal niet kan handlen. Grote zaal eerst, blijkt, en na één nummer wordt de set van Zola Jesus afgebroken zodat Ritter zijn ballad in alle rust kan afronden. Niet heel motiverend, en we kunnen ons dan ook niet aan de indruk onttrekken dat de nadruk waarmee na het laatste nummer direct de stekkers uit de keyboards worden getrokken – toegift? Ik dacht het niet – tenminste enigszins wordt veroorzaakt door de gedwongen pauze.
Maar voordat het zover is, heeft de band een kort, maar mooi concert achter de rug, waarbij de meeste nummers van haar laatste album voorbij komen, met het fraaie ‘Night’ als hoogtepunt. Danilova rent rond voor het podium, gebiedend en gebarend, en klimt tegen het einde van de set op een stoel, zodat we haar voor het eerst ook in volle glorie kunnen zien.
Overigens bevond zich onder die bescheiden opkomst naast uw Gonzo-reporter ook tenminste één journalist van een nationaal dagblad, dus als het een beetje meezit krijgt Danilova de aandacht die ze verdient, en is de opkomst de volgende keer wat forser. Die volgende keer is op 20 november a.s., wederom in Paradiso, samen met Xiu Xiu en Former Ghosts, het samenwerkingscombo van Danilova, Xiu Xiu-voorman Jamie Stewart en Freddy Ruppert van This Song Is A Mess But So Am I. Deze keer in de kleine zaal; we zien u daar.