Een maandagavond in Amsterdam, Valentijnsdag. Een ideale avond voor een portie klassieke postpunk in de vorm van de Engelse band Wire.
Ooit begonnen in 1976 door Colin Newman, Graham Lewis, Robert Gotobed en Bruce Gilbert, status van legendarische band verkregen middels hun eerste drie albums (Pink Flag, Chairs Missing en 154) en ondertussen in 2011 nog steeds actief met een gloednieuwe plaat onder de armen (Red Barked Tree) en een wereldwijde tour voor de boeg. Gitarist Bruce Gilbert speelt ondertussen niet meer mee met de mannen van Wire, die de jonge Matthew Simms van de band It Hugs Back hebben aangesteld als gitarist voor deze tour.
Aangekomen in de Paradiso blijkt deze halfleeg te zijn en het balkon niet eens open te zijn. Of dit komt doordat het Valentijnsdag is, de kaarten toch vrij prijzig zijn (€20,-) of de populariteit van Wire tanende is zullen we niet weten, maar de mensen die wel aanwezig zijn, zijn alleszins zeer enthousiast. Het is een mix tussen geïnteresseerde, nieuwsgierige twintigers en de oude garde –voornamelijk gedistingeerde grijzende mannen, die de band waarschijnlijk nog live hebben aanschouwd in de beginperiode. Wegens het vroege tijdstip heb ik de show van Weekend gemist. Deze arty noise punkers uit San Francisco vergezellen Wire tijdens hun tour, waaruit blijkt dat de mannen van Wire nog steeds houden van een potje stevige muziek. In Paradiso is er nog een voorprogramma: het Amsterdamse Katadreuffe. Gelieerd aan het Nederlandse label Narrominded speelt Katadreuffe sinds 2005 een mix van shoegaze en post-punk, met noisy elementen en past wat dat betreft goed in de line-up van deze avond.
De Nederlanders komen aanvankelijk over als quasi nonchalante hipsters, die hun best hebben gedaan er uit te zien alsof ze totaal niet hun best hebben gedaan. De bas is erg aanwezig, te aanwezig en drukt de rest van het geluid naar de achtergrond. De zang is de eerste paar nummers vrijwel niet hoorbaar en verwordt meer tot een vage klank in het totale pallet. De gitarist/zanger speelt een aantal nummers achter elkaar melodielijnen die erg op elkaar lijken en een nogal vervelend vervormd en hoog geluid hebben en daardoor afleiden van de rest van de muziek. De aanvankelijke irritatie die ik voel ebt echter langzaam weg tegen het einde van de set, als de balans tussen de verschillende instrumenten beter gevonden wordt. De bas is minder prominent aanwezig en de zang beter hoorbaar. De laatste twee nummers laat Katadreuffe haar ware potentieel horen. Met een heerlijk vol geluid, stuwende drums en krachtig gitaarspel doen de heren denken aan een band als A Place To Bury Strangers. Als Katedreuffe de juiste balans weet te vinden in hun geluid, is het zeker een band die de moeite waard is.
Het wachten is dan op Wire. Bij bands die al meer dan twintig jaar meegaan is het altijd interessant om het publiek eens te bekijken. Een deel lijkt naar zulk een optreden te komen uit nieuwsgierigheid naar muziek die vroeger zo goed moet zijn geweest. Een ander deel lijkt een avondje jeugdsentiment tegemoet te gaan. Nochtans: Wire is nog steeds springlevend en hoeft niet alleen op oud materiaal te teren, met drie albums uitgebracht in de afgelopen acht jaar. Ondanks wisselende kritieken op het nieuwe werk, zijn de meeste critici het er wel over eens dat Wire nog lang niet afgedankt is. Ik zelf ben benieuwd naar het energiegehalte van vanavond. Wire stond vroeger bekend om hun enorm energieke liveshows en de vraag is of ze dat nu nog steeds voor elkaar kunnen krijgen.
Als de show begint, lijkt aanvankelijk alleen drummer Robert Gotobed zelfverzekerd genoeg om gelijk als een strakke rock ’n roll machine de nummers in te zetten. Gitarist en zanger Colin Newman heeft zelfs een standaard waarop hij zijn teksten heeft liggen, maar op het eerste nummer na kijkt hij hier vrijwel niet op. Bassist en zanger Graham Lewis staat er enigszins onwennig bij, maar als hij eenmaal zijn jasje heeft uitgedaan beweegt ook hij weer doelbewust over het podium. De jonge Matthew Simms kijkt af en toe verbaasd naar de oudere mannen op het podium en lijkt soms lichtelijk stoned te lachen om wat hier allemaal gebeurt. Na een aantal nummers zijn de mannen meer ingespeeld en worden ze wat losser in hun houding. Op de muziek is niets aan te merken. Deze is namelijk strak, goed, vol. De kracht van postpunk zoals Wire deze speelt is dat deze tegelijkertijd gedateerd en tijdloos klinkt. De luisteraar wordt meegevoerd naar de Hacienda, naar een troosteloze Britse maatschappij, naar een bepaalde staat van woede. Maar de muziek is tevens een vlucht naar een zwevende en ontastbare tijdloosheid, die vooral live met een lichtshow erbij zich manifesteert. Het publiek ervaart dit, is stil tijdens de rustige nummers en strijdbaar tijdens de meer punky nummers. De aanvankelijke ongemakkelijkheid die ik zelf ervaar bij het kijken naar de onhandige bewegingen op het podium van mannen die meer vaders lijkers dan rocksterren, verdwijnt door de perfect uitgevoerde muziek als sneeuw voor de zon.
De uitstraling van Wire groeit deze avond per nummer en de mannen lijken er zelf ook steeds meer lol in te hebben. Vooral tijdens momenten van samenzang tussen Newman en Lewis en tijdens de stevige nummers overtuigt Wire het aanwezige publiek. Bassist Lewis en drummer Gotobed kijken met hun koppen die rechtstreeks uit een Guy Ritchie film vandaan lijken te komen de zaal in met een houding van twintigers die de wereld aan het veroveren zijn. Alleen Colin Newman blijft de hele avond een beetje de vader van het stel, met zijn lichtelijk sullige voorkomen. Toch steelt hij de show met zijn strakke spel op zijn erg mooie gitaren. Waar de bandleden slechts sporadisch meer dan een paar loopbewegingen achter elkaar kunnen maken, klinkt de muziek voortdurend opgejaagd, bewegend, voortstuwend. In het publiek ontwaar ik zelfs een vijftiger die Ian Curtis-achtige dansbewegingen tracht te maken.
De pauzes tussen de nummers door duren af en toe een beetje te lang, en wat showelementen betreft valt er weinig te zien, maar de muziek die Wire hier live ten gehore brengt, zowel de oude klassiekers als het nieuwe werk, staat als een huis en brengt het publiek in een tijdloze vervoering. Wire toont vanavond in de Paradiso aan absoluut nog relevant te zijn, ondanks dat het energieke er misschien wat vanaf is. De jonkies kunnen hiervan leren hoe goede en pakkende nummers in elkaar horen te zitten en hoe deze live behoren te klinken. Hopelijk spelen de mannen volgende keer voor een volle bak.