Bij aankomst in Tivoli de Helling zit er een tiental man in de foyer en een man of 50 in de zaal. Oei. Heeft Wire te vaak gespeeld de afgelopen jaren? Heeft dit concert niet voldoende promotie gekregen?
Ik verover een plekje in de zaal tussen de veertigers terwijl King Champion Sounds begint. G.W. Sok (ex-The Ex) vertolkt zijn hersenspinsels met enige overtuiging maar een aantal andere bandleden staan er wat stil bij. Opmerkelijk is de zeer jonge drummer (die overigens heel goed speelt) en het leuke blonde meisje in de hoek op gitaar. Ze loopt het podium af en een kennis komt net binnen. “Kijk, er loopt een groupie mee.” “Nee, zij speelt in de band.”
“This is our last show in Europe, The UK”, kunnen we opmaken uit de niet zo heel schoon articulerende Colin Newman. Wat bedoelt hij? Waarom zijn we hier? Wat is de zin van het leven? En dan komt het, bijna onverwachts, een heuse climax! ‘Another The Letter’, hier zijn we voor gekomen. De troetelbeertjeslichtshow verandert in een epileptisch lichtspel. Ook wordt ‘Map Ref 41 Degrees N 93 Degrees W’ ingezet, en de toegift bestaat onder andere uit het nummer ‘Marooned’. “A blue-white polar bear arrives at the end, u-huh”. Een laatste strohalm waar we ons huilend aan vastklampen. Dit was vermoedelijk de laatste keer Wire voor ons. Maar, omdat het echte liefde is, zullen we hun platen eindeloos blijven draaien.