Eén van de mooiste concerten van het afgelopen voorjaar was dat van Warpaint tijdens Les Nuits Botanique. We waren dan ook benieuwd of ze dat concert konden in evenaren in de club van de Brusselse AB.
Op dat concert in de Botanique hoorden we op subtiele wijze folk, experimentele rock en de new wave van een band als The Cure versmelten. We zagen vier vrouwen statisch op een podium staan en hoorden hoe hun stemmen samenvloeiden. Hoogtepunt van dat optreden was toen het rustig uitwaaierende ‘Billie Holiday’ uit hun in 2008 verschenen ‘Exquisite Corpse’. Een plaat waarvoor ze zowaar de hulp kregen van de niet onbekende John Frusciante (Red Hot Chili Peppers). Vanaf dat optreden keken we dan ook reikhalzend uit naar hun plaat die in het najaar zou verschijnen.
En die plaat die kwam er dan ook een tweetal weken geleden. Op ‘The Fool’ kregen ze onder andere de hulp van Andrew Weatherall. Geen slechte referentie lijkt ons. De plaat draaide al ettelijke rondjes in onze cd-speler en hoe spannend we de band live ook vonden, naar ons gevoel ontbreekt er iets op de plaat. Er zit misschien iets te weinig dynamiek in de nummers op het eerste gehoor, een nummer of twee te veel. Een euvel dat zich langzaam oplost bij meerdere luisterbeurten. Een definitief oordeel vellen is dan ook nog te vroeg voor deze slowburner.
Dat alles om te zeggen dat we niet goed wisten wat we konden verwachten voor het optreden. Openen deden ze met het nummer ‘Warpaint’ uit hun nieuwe plaat , een song waarin het duidelijk nog zoeken was naar de balans in de geluidsmix. De zang was niet echt geweldig goed te horen en laat nu net hun bedwelmende samenzang essentieel zijn. Vanaf het tweede nummer ‘Stars’ was dat euvel echter opgelost en werden we volledig ondergedompeld in het geluid dat de vier dames voortbrengen. Lekker dreinen de dubby baslijnen van Jenny Lindberg voort. De band wordt zelfs licht furieus in een nummer als ‘Composure’. Een nummer waarin drumster Stella Mozgawa een hoofdrol opeist. Wat ons tijdens het optreden opvalt is dat de groep lustig plukt uit hun twee jaar oude EP, terwijl ze toch hier zijn om hun nieuwe plaat voor te stellen. Dat veronderstellen we dan maar. Nu goed, ons hoort u niet klagen.
Alhoewel. Na het optreden hebben we toch twee kritische bedenkingen. Waar is ‘Billie Holiday’ gebleven? Het nummer had voor de nodige rust kunnen zorgen in dit soms nogal opgejaagde concert. Een rustpunt dat had kunnen zorgen voor de nodige verlichting. Een andere kritische noot die we willen aanbrengen was de bisronde. Op de setlist die we zagen liggen omdat we op de eerste rij stonden zagen we dat het optreden had moeten stoppen na ‘Elephants’. Na een langdurig applaus kwam de band alsnog terug om twee nummers te spelen. Eén daarvan kondigen ze aan met de woorden ‘We will probably fuck this one up’ of iets van die strekking. Het nummer ‘Jubilee’, opgedragen aan de jongen in de blote bast op de eerste rij, ging inderdaad een beetje de mist in. Mits een iets uitgebalanceerder set en zonder de bisronde was dit een concert geweest van het allerhoogste niveau, nu net een paar schoonheidsfoutjes te veel. Ondanks de soms briljante songs.
Eppo Janssen, programmator van Pukkelpop, stond in de zaal. Eppo, Warpaint op het jaarlijkse feestje in Hasselt, en wij komen ook weer. Staan we weer op de eerste rij. Ondertussen gaan we ‘The Fool’ nog eens een paar luisterbeurten geven. Want we zijn ervan overtuigd dat we ons vergisten bij die eerste sessies.