Ter ere van het dertigjarig jubileum van Vynilla geeft eigenaar Bob Driege bevriende artiesten de opdracht om een nummer te coveren uit de begindagen van de gezellige Gentse platenzaak. Een cover van een liedje uit jaar des heren ’81, toen het prille MTV nog alternatief en vooruitstrevend was en André Hazes Nederland plat kreeg met ‘een beetje verliefd’. Heimwee heeft altijd iets wrangs, is het niet?
Een cover kan het origineel volledig overhoop gooien, een klakkeloze kopie zijn en alles daartussen in. Tot de eerste categorie behoren ongetwijfeld de covers van de duo’s op de plaat: Eysermans/Winterstam, Wappenhalter/Steenkiste en Paisley/Bherman; stuk voor stuk namen die een carrière in de kunsten voorspellen. Inge Eysermans kent u van Amatorski en haar hit ‘Come Home’. Samen met Anders Winterstam ontdoet ze Depeche Mode’s ‘Tora Tora Tora’ van alle eightieskitch en kleedt de tekst opnieuw aan met belletjes, klankschalen en wat orgel. Muziek als dauwdruppels die via de barsten in het dakgewelf een vervallen kerkje binnensijpelen. Klasse.
Bij Edgar Wappenhalter en Glen Steenkiste verliest de vrolijke eightiesclassic ‘Abracadabra’ (The Steve Miller Band) al zijn illusies. Het gevoel van wakker worden met een kater die langzaam de drankroes openbreekt en weten dat je het de avond ervoor definitief bij haar verkloot hebt. Dat, maar dan met accordeon en fluit.
Chuck Paisley en Bruce Bherman doen op hun beurt iets met ‘Sexual Healing’. Met een dikke toef americana herwerken ze het Marvin Gaye’s meesterwerkje tot iets dat klinkt als een leuke tijd rond het kampvuur. De tenenkrullende zang, die ongeveer evenveel sexual overbrengt als Jo Vandeurzen in zwemshort, torpedeert het lied echter tot het niveau van een Youtubecover.
Pieter-Jan Desmet’s gitarenversie van ‘Silent Air’ (The Sound) mag daarentegen wel gerust naast het origineel staan. Goed arrangement, goede stem, goede mix. Vakwerk van een multitalent voor wie om god weet welke reden het grote commerciële succes vooralsnog uitbleef. Daar waar PJDS bevestigt, stelt The Future Dead wat teleur. En dat komt geenszins door een slechte cover. Met hun ‘Pretty in Pink’ (Psychedelic Furs) blijven ze trouw aan hun eigen geluid, dat van de alternatieve (pop)rock uit de nineties, het peleton waarvan Pavement de kop trok. Ze bewijzen opnieuw dat ze die stijl meer dan beheersen, en net daar wringt het schoentje. The Future Dead klinkt als The Future Dead, en daar valt heel wat voor te zeggen, maar wij waren klaar om verrast te worden – zo’n cover leek een uitgelezen kans – maar werden het niet.
Op naar Marble Sounds. Zelfs wie de jaren 1980 niet bewust meegemaakt heeft, kan ‘Bette Davis Eyes’ op zijn minst meeneurieën en haalt zich zo de lijzige, hese stem van Kim Carnes voor de geest. Het timbre van de zanger van Marble Sounds levert heel wat minder geestdrift op, wat de band soms met een overdaad aan arrangement lijkt op te willen vangen. Kan zo op de soundtrack van een Amerikaanse tienerserie. Een jong meisje zit op de vensterbank, dikke kousen, knieën opgetrokken, te denken aan hem terwijl de regen zachtjes tegen het raam tikt, u kent dat wel.
“‘The Set Up’ (Rupert Hine, red.) was de ideale soundtrack bij het doorknippen van de navelstreng met mijn ouders en het achterlijke Erpe-Mere waar ik vandaan kwam,” schrijft Jan Van den Broeke in de liner notes van Vynilla 30. Met June11 tekent hij voor de meest eighties aandoende eightiescover, het Belgisch-Engelse accent er aan nog toe. Een cover die zeer dicht bij het origineel blijft, zodat de meerwaarde ervan ons wat ontgaat. De verrassing van de plaat is Bear Run die een niet minder dan schitterende versie brengen van Grauzone’s ‘Eisbaer’. Gestructureerde chaos met heerlijke gebroken drumritmes, fijne samenzang en een ontspoorde viool. Ganz Toll!
Vynilla 30 heeft iets van de winkel zelf. Klein en zonder veel franjes, maar tegelijk propvol muzikanten die wars van de eisen van de commerce koppig hun eigen weg volgen. We onthouden dat PJDS blijft staan voor kwaliteit, dat Inge Eysermans vast nog met boeiend solowerk op de proppen komt, dat The Future Dead ons enkel zal verrassen als ze daar zelf zin in hebben en dat we Bear Run zeker in de gaten moeten houden.