Vorig jaar was Beak> nog één van de gasten van Suuns op Sonic City in Kortrijk. Dit jaar nam het trio onder leiding van Geoff Barrow (Portishead) het stokje van het curatorschap van dit festival over van de Canadezen.
Een affiche die wordt samengesteld door een curator. Hier en daar lezen we dan vergelijkingen met het dit weekend zo goed als ter ziele gegane legendarische All Tomorrow’s Parties festival. Hier echter geen weekend in een vakantiepark, maar achttien bands of muzikanten die verspreid over twee dagen op één podium aantreden. Geen pijnlijke keuzes en tussen de optredens tijd om te verpozen op het met gasbranders verwarmde terras dat werd aangelegd aan de Kreun. Trouwens het nieuws dat Beak> deze vijfde editie mocht cureren kwam ons al vrij vroeg ter ore. Een Beak>-shirt op de terugvlucht van het Primavera-festival was voldoende. Dank aan de mensen uit De Kreun-entourage die hun mond voorbijpraten. Sindsdien waren we dus al benieuwd naar de line-up. Toen die éénmaal bekend werd gemaakt overtrof hij de verwachtingen. Benieuwd dus of de verwachtingen ingelost zouden worden.
Het festival werd al vroeg afgetrapt door de harshnoise van Tourette. Wij arriveerden echter pas op het moment dat Matt Loveridge zijn laatste noten speelde als MXLX. Dat is het pseudoniem waaronder de bassist van Beak> zijn eigen muziek uitbrengt. Vroeg aanwezig dus op zijn eigen festival. De rest van het weekend zagen we hem nog vaak behoorlijk spacy rondstruinen in zijn dressuurlaarzen.
De tweedaagse ging voor ons pas echt van start met het Italiaanse Father Murphy. Dit trio bracht vorig jaar het behoorlijk intrigerende album ‘Anyway, Your Children Will Deny It’ uit. Reverend Freddie Murphy en Chiara Lee wisselden elkaar af qua zang. Het moet gezegd dat Chiara Lee soms verrassend schreeuwerig uit de hoek kwam. De lange nummers poogden een soort donkere dreigende sfeer uit te stralen. Die intensiteit zat ook in de blik van voorganger Murphy. Een sfeer die soms doorbroken werd door de haast liefelijke synths van de ravissante Lee. In de climax van het optreden was zij ook in de weer met allerlei bellen. Na afloop hopen we dat de rest van het weekend van dit niveau kan zijn. Want deze Italianen waren meer dan degelijk met hun combinatie van noise, donkere folk en allerlei andere experimentele muziek.
Net voor Sonic City verscheen een heerlijke remix van ‘Thor’s Stone’ door legende Lee Scratch Perry. Dat nummer komt uit ‘Engravings’ van Forest Swords. Een album volgestouwd met heerlijk organisch klinkende elektronica. Afgelopen voorjaar zagen we hem al eens in het Leuvense STUK. Toen nog zonder die nieuwe plaat. Hier kan hij vrijelijk putten uit die plaat. En dat doet Matthew Barnes dan ook. Hij doet dat echter niet alleen. De extra bassist zorgt met zijn diepe baslijnen voor een extra dubby sfeertje. Op het scherm achter het duo passeren ondertussen heerlijke zwart-wit visuals van dansers en een nachtelijk Berlijn uit de jaren 1930. Forest Swords put niet alleen uit het nieuwe album. Voor ‘Miarches’ uit de eerste EP ‘Dagger Paths’ gordt Barnes zich een gitaar om. Maar voor de rest houdt hij zich bezig met het langzaam stapelen van zijn laagjes elektronica op elkaar. Als het duo nu nog iets meer zou loskomen het album komt het helemaal goed. Trouwens wij zouden benieuwd zijn naar een transatlantische samenwerking tussen Forest Swords en Sun Araw. Misschien ooit.
Nog zo een top elektronicaplaat van dit jaar is ‘Excavation’ van The Haxan Cloak. Bobby Krlic komt die plaat er hier integraal doorjagen. Beginnen deed hij in een volledig verduisterde zaal. Langzaam sloop er licht in de zaal binnen. Muzikaal bleef de duisternis echter overheersen. Krlic, gehuld in een shirt van Sunn O))), zoog langzaam de duisternis op. Dat deed hij met zijn donkere wavegeluid. Vervormde, vertraagde beats boksten op tegen vreemde vocals. Net als de plaat speelde The Haxan Cloak hier met een verstoorde schaduwwereld. Een wereld waarin de donkerte wint van het licht. Maar hij deed dat wel op een bepaald indrukwekkende manier.
Wat daarna volgde was echter één van de concerten van het weekend. Ja, we verklappen dat nu al. Vorig jaar verscheen ‘Advaitic Songs’. Een plaat waarop OM haar stonerdoom overgiet met een flinke portie Oosterse mystiek. De band werd daarvoor uitgebreid naar een trio. De van Lichens bekende Robert Lowe versterkt de rangen met zijn percussie, modulaire synths en heerlijke stem. Tijdens de soundcheck zien we de man thee drinken uit een gifgroen Cup-A-Soup kopje. Ik weet niet wat er in die thee zat maar het goedje zorgde er blijkbaar wel voor dat hij net als bassist/frontman Al Cisneros in buitenaardse sferen verkeerde. Of was dat de schuld van die veel te sterke weed? Alleszins, vanaf het eerste moment had de band ons in een houdgreep. Cisneros speelde bezwerende baslijnen. Drummer Emil Ramos roffelde de ene indrukwekkende drumpartij na de andere uit zijn polsen. Zo zeer zelfs dat hij na elk nummer moest bekomen. En Robert Lowe stoeide met alles wat hij in handen kreeg. Nee, OM killed it!
Na zo een hoogtepunt kon het alleen maar minder worden. En dat werd het ook met het duo Adult., in het echte leven het echtpaar Adam Lee Millerand en Nicola Kuperus. Millarand toverde uit zijn kleine batterij analoge synths te jaren 1980 aandoende electro tevoorschijn. Kuperus mocht de gemoederen een beetje komen opzwepen. Daarvoor werden alle truken bovengehaald. De drie meisjes vrij vooraan in het publiek die het te druk hadden met praten in plaats van meehossen op de beats werden plots in een houdgreep genomen door Kuperus. Van meligheid geen sprake tijdens dit optreden, maar ook geen overtuigende show. Daarvoor was dit te belegen.
Gelukkig krikte The Black Angels het niveau daarna terug een flink pak op. Het vijftal uit Austin, Texas speelde op een volgestouwd podium. De wazige, psychedelische songs kregen een visueel verlengstuk door vloeistofdia-achtige projecties. De strakke set werd gestoeld op orgels, donderende drums en heerlijk fuzzy gitaren. Het resultaat was behoorlijk luid maar gelukkig zijn er ook in De Kreun, dankzij Joke S., oordopjes te verkrijgen. The Black Angels waren zeer goed, maar misschien soms iets te rechtdoor om te blijven boeien. De set was gewoon net iets te lang. Maar dat is detailkritiek.
Dag één van deze marathon werd afgesloten door James Holden. De jonge elektronicawizard kwam hier zijn album ‘Inheritors’ in livevorm voorstellen. De extra drummer mocht krautachtige ritmes drummen over de tracks die Holden hier neerlegde. Zelf stond hij te fröbelen met zijn modulaire synth. Een box vol draden die als een soms dolgedraaide professor manipuleerde. Elektronica waar iets te zien is dus, naast de obligate visuals. Maar tussen twee tracks vielen er echter soms te veel stiltes om echt te blijven knallen. Die stiltes werden dan wel opgevangen door een luid geroepen ‘SLAAAAYYYEEERRR!’, maar ze haalden vooral de vaart iets te vaak uit de set. Kan dus beter, James.
En zo loste dag één van Sonic City al meer dan een deel van de belofte in. Na een chillout-pintje kropen wij voldaan onze slaapzak in. Benieuwd of dag twee even hard de moeite gaat zijn.
Gezien: Sonic City Festival – De Kreun, Kortrijk, zaterdag 30 november
Foto’s: Maarten Timmermans